Rozdroże Stalowej Woli: droga ku wielkości, czy ku przepaści? – okiem prezydenta Lucjusza Nadbereżnego

88 lat temu, na skraj lasu przy małej wsi Pławo, przyjechała grupa ludzi z zadaniem, które mogło wydawać się nierealne – wybudować miasto. Nie osadę, nie kilka budynków, lecz potężny ośrodek przemysłowy, który miał wstrząsnąć krajobrazem i zmienić oblicze tej ziemi na zawsze. Możemy tylko wyobrazić sobie, jak patrzyli na nich miejscowi – ludzie lasu, którzy od pokoleń trudnili się wyrębem drzew i spławianiem ich rzeką San. Gdy usłyszeli o fabrykach, drogach, hotelach i blokach mieszkalnych, może się śmiali, może kręcili głowami, a może czuli niepokój – bo oto przychodzili obcy, by naruszyć odwieczny porządek.

Ale ta historia wydarzyła się naprawdę. Z piasku i lasu, z surowej ziemi i determinacji, w 26 miesięcy i 26 dni wzniesiono zakłady, osiedla i nowoczesne budynki, w których dźwięk radia brzmiał jak głos przyszłości. Nie była to bajka, lecz akt woli, który nadał temu miejscu imię – Stalowa Wola.

Fundamenty tego miasta wzniesiono z betonu i stali, ale tym, co je scementowało, była zgoda. Ludzie, którzy je budowali, mieli różne poglądy, pochodzili z różnych stron, lecz połączył ich jeden cel. II Rzeczpospolita była czasem sporów i podziałów, a jednak tu, wśród sosen, dokonało się coś wielkiego. Bo zgoda buduje, a niezgoda rujnuje.

Esencją Stalowej Woli nie są same budynki, fabryki czy drogi. To duch ambicji, odwagi i determinacji, który sprawił, że z niczego powstało wyjątkowe miasto. To siła ludzi, którzy uwierzyli, że można pokonać przeciwności, że można stworzyć przyszłość opartą na współpracy, że można wznieść coś trwałego, jeśli połączy nas wspólny cel. Stalowa Wola nie jest tylko miejscem na mapie – to idea, która napędza rozwój, to symbol nieugiętości i ciężkiej pracy.

Dziś stoimy na kolejnym skraju – nie lasu, ale decyzji, które określą przyszłość Stalowej Woli. Minęło 80 lat od nadania jej praw miejskich, a my patrzymy na rozwidlenie dróg. Jedna prowadzi w stronę stagnacji, zahamowania rozwoju, druga – ku nowoczesnym technologiom, innowacjom, gospodarczemu wzrostowi. Mamy mapę, mamy narzędzia, mamy gotowość do działania. A jednak coś nas powstrzymuje – nie brak środków, nie brak wizji, lecz podziały.

Stalowa Wola może stać się liderem w dziedzinie nowoczesnych technologii, centrów danych, innowacyjnej energetyki i przemysłu obronnego. Możemy sięgnąć po przyszłość, tak jak nasi przodkowie sięgnęli po nią, budując to miasto. Ale czy to zrobimy? Czy pozwolimy, by partykularne interesy, animozje i osobiste ambicje stanęły na drodze rozwoju? Czy w tym miejscu, które powstało dzięki współpracy, pozwolimy, by zwyciężyła niezgoda?

Piszę te słowa nie po to, by oskarżać, ale by przypomnieć – Stalowa Wola nie powstała przez przypadek. Nie zbudowano jej przez kłótnie, lecz przez zgodę. Nie przez spory, lecz przez współdziałanie. Gdyby nasi przodkowie patrzyli tylko na podziały, nigdy nie spojrzeliby poza horyzont, nigdy nie odważyliby się wytyczyć drogi w piasku wśród sosen, nigdy nie zbudowaliby tego miasta. A my – co zrobimy?

Nie poddamy się. Bo Stalowa Wola zobowiązuje. Bo Stalowa Wola to więcej niż nazwa. To historia i jednocześnie przyszłość, która powinna nas łączyć, nie dzielić. To fundament, który może unieść przyszłość, jeśli dodamy do niego to, czego nie widać na planach inwestycyjnych i w budżetach – współpracę ponad podziałami i stalową wolę działania. Bo tylko razem możemy zbudować miasto, które nie zatrzyma się w miejscu, lecz sięgnie po swoją wielkość.

Lucjusz Nadbereżny