~Pytam
Chętnie zapoznałbym sie z tym dowodem.
Odpowiedz.
Oto Wasza wiara !
HISTORIA KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
CZYLI O CZYM 90% KATOLIKÓW NIE WIE
KAŻDY DOBRY KATOLIK MA OBOWIĄZEK ZNAĆ JĄ JAK 10 PRZYKAZAŃ
II wiek — Święty Klemens z Aleksandrii pisał, „Każda kobieta powinna być przepełniona wstydem przez samo tylko myślenie, że jest kobietą”.
— [*] Rzymski filozof Celsus poświadcza fałszowanie pism chrześcijańskich, mówiąc o rewizjonistach: „przerabiali Pisma Święte z ich pierwotnej postaci i usunęli wszystko, co pozwalało im na odparcie skierowanych przeciwko nim zarzutów”.
Pomimo zakazania przez Kościół prowadzenia jakichkolwiek dalszych badań dotyczących pochodzenia Ewangelii, uczeni wykazali, że wszystkie cztery uznane przez Kościół Ewangelie zostały przerobione i poprawione.
— Pod koniec II wieku wyznawcy chrystianizmu zaczynają głosić nauki o wieczystym dziewictwie Maryi. Wcześniej nikt tego nie twierdził. Ewangelia Mateusza informuje, iż Józef „nie zbliżał się do Maryi, aż porodziła Syna”. („Zbliżenie się” oznacza w Biblii małżeńskie współżycie.)
120 — Pierwsze wzmianki o używaniu wody święconej do „wypędzania duchów” nieczystych.
156 (lub 167) — Precedens kultu zmarłych i relikwii dotyczący na razie kilkunastu osób. Po męczeńskiej śmierci biskupa Polikarpa i jedenastu wiernych z kościoła w Smyrnie (Turcja) zainicjowano praktykę czczenia zmarłych „świętych” i ich relikwii.
157 — Po raz pierwszy zastosowano formy pokuty – wprowadzenie kar kościelnych i klątw, czyli zamordyzmu. Była to skuteczna broń Kościoła w walce z własnymi wiernymi.
172 — Pierwsze obwąchiwanie z władzą państwową. Meliton z Sardes kieruje apologię do Marka Aureliusza z podkreśleniem, że dobre stosunki między państwem a Kościołem leżą w interesie obu stron.
180 — Powołanie do życia kleru. Ustanowiono „stan duchowny” przez wprowadzenie ordynacji. Chrześcijanie zostali podzieleni na duchownych i laików – przedtem wszyscy byli na równi, jednocześnie będąc braćmi i kapłanami przed Bogiem.
190 — Wykluczenie z Kościoła m.in. Theodotasa za utrzymywanie, że Jezus był człowiekiem wypełniającym jedynie wolę boską.
195 — Sławę zdobywa Aleksandryjska szkoła katechetów specjalizująca się tworzeniu (fałszowaniu?) dokumentów mających pomóc w „zwycięskim pochodzie chrześcijaństwa”.
217–235 — Walka o władzę w łonie Kościoła. Hipolit, powołany na tron papieski nieprawnie, zostaje pierwszym antypapieżem. Po pojednaniu się z Kościołem i męczeńskiej śmierci uznano go za świętego.
220 — Przyjęto dogmat o konieczności pewnych czynności kościelnych, niezbędnych do zbawienia.
225–230 — Biskup Rzymu („papież”) Urban I zaleca używanie do ceremonii mszy kielichów wykonanych ze złota lub srebra. Nie była to jeszcze koncelebracja, ani nawet msza w obecnym rozumieniu tego słowa. Kościół już jednak przejmował ceremoniał mitraizmu i powoli proste spotkania modlitewne przekształcał w ceremoniał. Po raz pierwszy zamiast greki użyto łaciny w ceremoniach kościelnych.
250 — Wprowadzono naukę o wiecznych mękach. Wiara w życie pozagrobowe przeniknęła do chrześcijaństwa z kultury helleńskiej. Zgodnie z teorią dualizmu wprowadzoną za Platonem przez ojców Kościoła, Tertuliana (ok. 160–230) i Orygenesa (186–254), ludzka dusza jest nieśmiertelna, ma świadomość i żyje niezależnie po śmierci człowieka.
Według Biblii śmierć jest rodzajem snu (J 11,11–14; Mt 18,23–25), stanem niebytu, nieświadomości (Hi 14,10–12); człowiek czeka w grobie na zmartwychwstanie przy powtórnym przyjściu Chrystusa (J 6,40); ludzka dusza nie jest odrębnym, nieśmiertelnym organizmem – to tzw. dech życia, siła witalna dana przez Boga, która przy śmierci do Niego wraca (Koh 12,7).
254 — Orygenes oskarżony o wprowadzanie zmian do ewangelii Mateusza i tworzenie tzw. apokryfów (przed V Soborem Powszechnym) umiera podczas tortur. Cesarz Justynian nakazuje zmiany w niektórych pismach Orygenesa.
265 — Włączenie do nabożeństw chrześcijańskich części celebracji mitrańskiej.
270 — Antoni Pustelnik zamieszkuje na górze Kolzim. Podejmuje walkę z szatanem jako pierwszy pustelnik. Wkrótce dołączają do niego inni.
297 — Drugi precedens uznania męczenników za osoby święte. Pierwsza uroczystość Wszystkich Świętych Męczenników zainicjowana przez kościół w Antiochii.
— Początek okresu mordowania przedstawicieli innych wiar (pogan) i plądrowania ich świątyń przez chrześcijan podjudzanych przez biskupów, opatów i mnichów.
300 — Na synodzie w Elwirze zabroniono duchownym z wyższymi święceniami kapłańskimi wstępowania w związki małżeńskie.
— Zabroniono duchownym stosunków płciowych przed odprawianiem mszy. Duchowni powszechnie byli żonaci, jak nakazywała to Biblia (1Tm 3,1–13; Tt 1,6–9).
303 — Euzebiusz (późniejszy biskup Cezarei) napisał pierwszą znaczącą historię Kościoła. Dokończył ją potem Hieronim do roku 378.
312 — Bitwa przy Moście Mulwijskim niedaleko Rzymu, w czasie której Konstantyn obwołany przez wojsko cesarzem zwyciężył i zabił Maksencjusza. Według legendy, z powodu wizji sennej, którą ujrzał przed bitwą Konstantyn (krzyż z napisem „tym zwyciężysz”), rok później wydał edykt zrównujący religię chrześcijańską z religiami pogańskimi.
Doszło do powstania instytucji Kościoła Katolickiego, a chrześcijaństwo staje się jedną z religii państwowych Rzymu. Odtąd, z roku na rok, dzięki prochrześcijańskiemu nastawieniu Konstantyna, pozycja chrześcijaństwa będzie się umacniać, a inne religie będą wypierane. Polityka ta w ostateczności doprowadziła do prześladowania i mordowania niechrześcijan przez fanatyków religijnych. Prześladowani stali się prześladowcami.
W wyniku prześladowań wyznawcy kultów niechrześcijańskich zostali wkrótce eksterminowani wraz ze swymi bóstwami…
313 — Chrześcijaństwo uzyskuje równouprawnienie z mitraizmem. Edykt w Mediolanie wydany przez Konstantyna i Licyniusza, przyznający chrześcijanom wolność wyznania.
— Konstantyn dopiero na łożu śmierci przyjął chrzest.
314 — Synod w Ancyrze zezwolił diakonom mieć żony, jeśli je sobie wcześniej zastrzegli.
— Uchwalono ekskomunikę dla dezerterów. Dotąd Kościół zabraniał zabijania w obronie koniecznej.
— Konstantyn zwołuje synod w Arles. Zakończenie schizmy donatystów. Donatyści, czyli zwolennicy „Kościoła męczenników” lub „Kościoła ludzi doskonałych”, negowali ważność sakramentów, jeżeli udzielał ich kapłan znajdujący się w stanie grzechu. Sprzeciwiali się też ponownemu dopuszczaniu do Kościoła tych, którzy wyrzekli się wiary w czasach prześladowań. Przeciwni byli posłuszeństwu władzy cesarskiej.
321 — Cesarz Konstantyn nakazuje święcić tzw. chrześcijańską niedzielę zamiast dotychczasowej tzw. żydowskiej soboty (na pamiątkę zmartwychwstałego boga Mitry, którego kult dotarł do Rzymu). Dekret Konstantyna brzmi następująco: „Czcigodny dzień Słońca winien być wolny od rozpraw sądowych i od wszelkich zajęć ludności miejskiej; natomiast mieszkańcy wsi mogą w tym dniu swobodnie uprawiać rolę” (Codex Justinianus, III, 12).
324 — Po zwycięstwie nad Licyniuszem Konstantyn zostaje jedynym władcą i wyraźnie już popiera chrześcijaństwo. Zezwala na budowę kościołów w Nikomedii, Antiochii, Jerozolimie (kościół Grobu Świętego), Betlejem (kościół Bożego Narodzenia) i w Rzymie (Laterański). Zwalnia kler z płacenia podatków i świadczenia usług publicznych oraz zrównuje go w prawach z wysokimi urzędnikami państwowymi. Nadaje też prawo przyjmowania majątków ziemskich w formie darowizn.
325 — Sobór Nicejski I, pierwszy sobór ekumeniczny – powszechny sobór biskupów.
Arrio (Ariusz) z Aleksandrii głosi że Jezus nie jest Bogiem, tylko bóstwem niższej klasy, co było kontynuacją wcześniejszej tradycji teologicznej. Aleksandryjski biskup Aleksander doszedł do przekonania, że chodzi o niebezpieczną, błędną naukę i, gdy Ariusz nie chciał swej nauki odwołać, ekskomunikował go razem z jego zwolennikami.
W wyniku głosowania 250 biskupów sprowokowanego naukami Ariusza, 248 zastraszonych przez Konstantyna biskupów głosowało za uznaniem, że „Syn Boga został zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, czyli że Bóg Syn jest tak samo Bogiem, jak Bóg Ojciec i że Bóg jest jeden, ale w różnych Osobach”. Tym samym usankcjonowano „dwójcę świętą”, awansując Jezusa do miana Boga.
Dwóch opornych biskupów (Sekundus z Ptolemaidy i Teonas z Marmaryki) zostało złożonych z urzędu i wygnanych. Ariusza również wygnano, a jego księgi spalono.
— Sformułowano chrześcijańskie wyznanie wiary i ogłoszono 20 przepisów prawa (kanonów).
Jezus z Betlejem miał oficjalnie zastąpić dotychczas czczonego Mitrę.
— Na tymże soborze „ustalono” datę zmartwychwstania Chrystusa. Przyjęto termin obchodów Paschy: Wielkanoc obchodzić się będzie w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca (po zrównaniu wiosennym).
— Sobór Nicejski wprowadził też zasadę syneizaktyzmu: zakaz wspólnego życia duchownych z dziewicami, którą później przekształcono w zasadę celibatu.
— Zabroniono duchownym od subdiakona po biskupa wprowadzać w progi swojego domu kobiety z wyjątkiem matki, siostry i ciotki. W wyniku tej decyzji, poszczególnym duchownym przybyło nagle żeńskich członków rodziny, a zwłaszcza wzrosło pogłowie sióstr i ciotek.
— Zabroniono duchownym stosunków płciowych. Zezwolono jednocześnie duchownym, którzy dotychczas mieli żony, pozostać w związku.
— Po Soborze cesarz (jeszcze wówczas nieochrzczony) wydał dla biskupów okazały bankiet, w czasie którego zdarzało im się zajmować cesarskie łoże biesiadne (Euzebiusz z Cezarei, Vita Constantini). Wydarzenie to jest pierwszym udokumentowanym przykładem korzystania przez kler z przywilejów przysługujących władcom świeckim.
330 — Konstantynopol zostaje ogłoszony przez Konstantyna nową stolicą cesarstwa. Wprowadzenie dogmatyki czczenia zmarłych „świętych” i ich relikwii.
339–397 — Ambroży, biskup mediolański, jeden z tzw. Ojców Kościoła (zachodniego) dokonuje reformy liturgii i śpiewu kościelnego. Zamiast praktykowanych spotkań na wspólną modlitwę wprowadza formę nabożeństw ze śpiewem i koncelebracją. Przekształca pobożność w multimedialne widowisko opierając się w dużej części na obrządkach mitralnych.
— Ambroży spowodował usunięcie z gmachu senatu rzymskiego posągu bogini Victorii, ostatniego świadectwa dawnej religii w Rzymie.
340 — Maria siostra Pamomiusza zakłada pierwszy klasztor żeński.
343 — Precedens mający posłużyć późniejszej dominacji Rzymu nad Kościołem. Synod w Sardyce ustanowił prawo odwoływania się odwołanych przez synod biskupów do biskupa Rzymu (z szacunku dla Piotra, pierwszego niby biskupa Rzymu, o którym większość historyków mówi, że nigdy nie był nawet w Rzymie).
347 — Publiczne nawoływanie przez Kościół do mordowania innowierców i przejmowania ich majątków oraz świątyń przerabianych następnie na kościoły. Tak zniszczono kult Mitry. Ojciec Kościoła Firmicus Maternus zachęca władców: „Niechaj ogień mennicy albo płomień pieca hutniczego roztopi posągi owych bożków, obróćcie wszystkie dary wotywne na swój pożytek i przejmijcie je na własność. Po zniszczeniu świątyń zostaniecie przez Boga wywyższeni”.
348 — Uznanie życia klasztornego za święte. Jak ta „świętość” wyglądała, nie ma potrzeby się rozwodzić.
354–430 — Augustyn, filozof i teolog. Nawrócony i ochrzczony przez Ambrożego stał się gorącym zwolennikiem chrystianizmu. Rozgłos zdobyły jego „Wyznania” (autobiografia religijna), dzieło historyczne „Państwo Boże” oraz traktaty teologiczne „O prawdziwej religii” i „O Trójcy”. Augustyn potępiał pogląd o niepokalanym poczęciu Maryi i traktował go jako zabobon. W 1854 wbrew jego opinii ustanowiono taki dogmat.
360 — Chwilowy regres chrześcijaństwa. Wprowadzenie zwyczaju czczenia aniołów. Powstaje nowa „nauka” – angelologia.
361–363 — Julian Apostata ogłoszony przez armię imperatorem usiłuje przeprowadzić reformę państwa. Tępi przepych i blichtr. Odwraca się też od chrześcijaństwa widząc jego drapieżność i zakłamanie (głoszenie prawd całkowicie sprzecznych z postępowaniem kapłanów). Niestety ma okazję się jeszcze przekonać, jak chrześcijanie traktują boskie przykazanie „nie zabijaj”. Ginie zamordowany przez własnego żołnierza chrześcijanina w imię „świętości wiary”. Dzieje się to podczas wyprawy przeciw Szarpurowi II nad rzeką Tygrys.
364 — Na synodzie w Laodycei Kościół zabronił świętowania soboty. W Kanonie XXIX tegoż synodu widnieje następujący zapis: „Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu; powinni szczególnie uczcić Dzień Pański będąc chrześcijanami, i jeśli to możliwe, nie pracować w tym dniu. Jeśli jednak będą judaizować w tym dniu, zostaną odłączeni od Chrystusa” (C.J. Hefele, History of the Councils of the Church).
— Kanon VIII nakazuje chrzcić powtórnie niektórych nieortodoksyjnych chrześcijan – frygijczyków, zwolenników gnostyka Montana.
375–383 — Cesarz Flawiusz Gracjan zrzeka się tytułu Pontifex Maximus, czyli najwyższego kapłana. Od tego momentu najwyższym kapłanem staje się biskup Rzymu.
Zrzekając się tytułu, cesarz pozbawił pogańską religię poparcia państwowego. Zaczął stosować represje przeciw poganom i nieortodoksyjnym chrześcijanom.
381 — Sobór Konstantynopolitański I. Do obowiązującej dotychczas Konstantyńskiej „dwójcy świętej” cesarz Teodozjusz dołączył oficjalnie trzecią osobę, tzw. „Ducha Świętego”. Uzupełniono nicejskie wyznanie wiary do postaci Credo (czyli wyznania wiary) nicejsko-konstantynopolitańskiego.
382 — Synod w Rzymie zwołany przez Damazego ustanawia zwierzchnictwo Kościoła rzymskiego nad pozostałymi. Uchwała głosi: „Choć kościoły katolickie rozsiane na ziemi są jedną komnatą ślubną Chrystusa, święty kościół rzymski jednak został wywyższony ponad wszystkie kościoły nie uchwałami żadnych synodów, lecz otrzymał prymat słowami Pana i Zbawiciela naszego”. Dotąd nie istniał jeden, wielki Kościół katolicki, tylko wiele pomniejszych i nieraz konkurujących ze sobą.
384–399 — Papież Syrycjusz po raz pierwszy w historii Kościoła opowiedział się za celibatem duchowieństwa.
385 — Po raz pierwszy katoliccy biskupi polecili ściąć innych chrześcijan z powodów wyznaniowych. Miało to miejsce w Trewirze.
— Hieronim przekłada Biblię na łacinę. Nazwano ją Wulgatą. Od VIII w. jest ona powszechnie używana przez Kościół.
390 — Synod w Hipponie rozpoczyna ratyfikację kanonu „Pisma Świętego”.
391 — 78 lat po uznaniu chrześcijaństwa za religię tolerowaną, a nawet uprzywilejowaną przez cesarza Konstantyna Wielkiego, zostaje ono uznane za religię państwową przez cesarza Teodozjusza.
— Motłoch chrześcijański podburzony przez biskupa Aleksandrii, Teofila, spalił największą na Ziemi bibliotekę, gromadzącą 600–700 tysięcy zwojów – bezcennych skarbów starożytnej literatury grecko-rzymskiej. Potem Watykan usiłuje ten barbarzyński czyn przypisać kalifowi Omarowi I. Jest to nieusprawiedliwione, bowiem kiedy ten zdobył Aleksandrię, nie było już czego niszczyć.
Wkrótce zamknięto starożytne akademie, skończyło się nauczanie kogokolwiek poza murami kościołów. Zastój spowodowany działaniami świętego kościoła zahamował rozwój cywilizacji i opóźnił postęp naukowy o setki lat… Proces walki księży z prawdą naukową trwa nadal…
393 — Synod w Kartaginie kończy ratyfikować kanon „Pisma Świętego”. Ostatnia starożytna Olimpiada.
394 — Teodozjusz zabronił kontynuacji „barbarzyńskiej” tradycji olimpiad. Od tego momentu zaczyna się umartwianie, wieczne poczucie winy u wiernych nie wiadomo z jakiego powodu. To znaczy wiadomo. Chodzi o bełkot dotyczący grzechu pierworodnego.
395 — Podział cesarstwa przez synów Teodozjusza Honoriusza i Arkadiusza na Wschodnie i Zachodnie. Arkadiusz otrzymuje Cesarstwo Wschodnie. Augustyn (zwany świętym) zostaje biskupem Hippony.
411 — Początek sporu o pelagianizm (Pelagiusz – asceta irlandzki, 384–410), czyli o wolność woli człowieka, który z natury nie jest ani dobry, ani zły. Chodzi tu o negację wpływu grzechu pierworodnego na człowieka. Grzech pierworodny Adama i Ewy jest tu jedynie złym przykładem, a nie obciążeniem dziedziczonym przez następne pokolenia.
415 — Tłuszcza zamordowała Hypatię, opiekunkę biblioteki aleksandryjskiej. Dla ówczesnych chrześcijan Hypatia była symbolem nauki i wykształcenia – czyli światopoglądu sprzecznego z rosnącym w świecką siłę chrześcijaństwem. Rozum, wiedzę i osobiste doświadczenie uważano za zbędne i szkodliwe dla wiary, do tego były to nauki głoszone przez kobietę, spadkobierczynię grzesznej Ewy. Utożsamiano je z błędnym i grzesznym pogaństwem.
Hypatia była kobietą wielkiej urody, wiedzy i inteligencji. Jej działalność i osoba kłóciły się ze światem religii chrześcijańskiej (rządzonym przez mężczyzn) i oczekiwaniem na rychłe przyjście Sądu Ostatecznego (ważna była wiara, nie wiedza). Działalność Hypatii była powodem napięć pomiędzy poganami a chrześcijanami, kilkakrotnie przeradzających się w zamieszki.
W marcu 415 roku podburzona przez Cyryla hałastra zawlokła Hypatię do kościoła, gdzie została pocięta muszlami ostryg i zamordowana przez fanatycznych mnichów, zwolenników Cyryla. Zdarzenie to wstrząsnęło nawet chrześcijanami, miało też inne konsekwencje dla całego miasta – w poczuciu zagrożenia wielu uczonych opuściło wkrótce potem Aleksandrię i promieniujący na cały antyczny świat ośrodek naukowy podupadł.
418 — Synod w Kartaginie wprowadza chrzest niemowląt, co służy automatycznemu przyrostowi szeregów Kościoła. Od XII w. przekształcono go w chrzest przez pokropienie.
Biblia zaleca chrzest dorosłych jako wyraz świadomej i osobistej decyzji zawarcia przymierza z Bogiem, którą powinno poprzedzać poznanie zasad wiary i pokuta rozumiana jako zmiana życia oraz wiara w Jezusa (Mt 28,19; Mk 16,16; Dz 2,38). Nie można za kogoś zdecydować ani kogoś przymusić do chrztu.
428 — Nestoriusz, patriarcha Konstantynopola, zwolennik chrystologii antiochskiej, odrzuca w stosunku do Marii określenie „rodzicielka boga” i przyjęcie „rodzicielka Chrystusa” (czyli dualizm istoty bosko-człowieczej… dwie natury Jezusa).
431 — Sobór Efeski I potępia nestorianizm i przyjmuje zasadę wiary w boską naturę Jezusa i uznaje Marię za „Bożą Rodzicielkę”. Wyrażenie Christo Tokos – Matka Chrystusa – zostało zastąpione przez Theo Tokos – Boga Rodzica. Początek kultu Maryi, który odwzorowuje pogański kult bogini-matki. Według Biblii cześć, pokłony, modlitwy należą się tylko Bogu.
Ten i następne sobory nie są uznawane przez Kościół asyryjski.
449 — Sobór Efeski II zwołany przez cesarza Teodozjusza II w celu zakończenia sporu o naturę Jezusa. Wzięło w nim udział około 150 biskupów.
Obradami soboru kierowali Teodozjusz II i patriarcha Aleksandrii Dioskur, obaj będący zwolennikami monofizytyzmu. Do obrad w soborze nie dopuszczono wielu przeciwników monofizytyzmu, chcąc utrzymać liczebną przewagę jego zwolenników. Dioskur nie zezwolił na odczytanie listu papieża Leona I.
Kiedy nieliczna mniejszość przeciwników monofizytyzmu zaczęła protestować przeciwko uchwałom soboru, do kościoła w którym odbywały się obrady, wtargnęła uzbrojona grupa i siłą usunęła opornych biskupów z miejsca obrad. Z powodu tych zdarzeń sobór ten zyskał miano synodu zbójeckiego.
Sobór uznał nauki Eutychesa za prawowierne i przyjął monofizytyzm. Leon I odmówił uznania uchwał soboru.
Śmierć Teodozjusza II w 450 i wstąpienie na tron nowego cesarza, będącego przeciwnikiem monofizytyzmu, doprowadziła do zwołania w 451 nowego soboru w Chalcedonie, na którym zostały cofnięte wszystkie uchwały synodu zbójeckiego.
449 — Leon I wprowadza prymat biskupa Rzymu nad innymi biskupami i tym samym staje się pierwszym papieżem w dzisiejszym rozumieniu tego słowa. Dotąd istniało wiele rozproszonych tez o prymacie, a każdy biskup większego miasta nazywany był papieżem, czyli „papa”.
— Leon I rozszerzył zakaz małżeństw na subdiakonów.
— W połowie V wieku dzień 15 sierpnia staje się świętem Wniebowzięcia NMP, a cesarz Maurycjusz ustanawia ten dzień świętem dla całego Cesarstwa.
451 — Sobór Chalcedoński, czwarty sobór powszechny. Odrzucił monofizytyzm, sformułował doktrynę o dwóch naturach Chrystusa: boskiej i ludzkiej. Ten sobór i następne nie są przyjmowane przez tzw. kościoły przedchalcedońskie (dawniej nazywane monofizyckimi).
VI wiek — [*] Chrześcijański filozof Beothius, pisał: „Kobieta jest świątynią zbudowaną na bagnie”.
— Za sprawą mnichów irlandzkich spowiedź „na ucho” rozprzestrzenia się po całej Europie. Do tego czasu spowiedź na ogół odbywano publicznie i to bardzo rzadko w ciągu całego życia.
— Małżeństwa zawarte przez duchownych po wyświęceniu uznawane są za nieważne (praktyka poszła inną drogą).
— Na mocy cesarskiego dekretu, wszyscy poganie zostali uznani za ludzi bez majątku i praw: „iżby ograbieni z mienia, popadli w nędzę”.
— Początek represji wobec chrześcijan święcących sobotę. Sobota – siódmy dzień tygodnia – jest w Biblii dniem świętym jako pamiątka stworzenia świata (Rdz 2,2–3); nakaz święcenia soboty (szabatu) zawarty jest w Dekalogu (Wj 20,8–11) i przestrzegany przez Jezusa, apostołów i pierwszych chrześcijan.
508 — Zwycięstwo króla Franków, Chlodwiga, zwolennika chrześcijaństwa rzymskiego, nad innymi książętami frankijskimi. Kościół rzymski podporządkował sobie prawie całą Europę zachodnią. Od tamtego czasu jest stale uwikłany w politykę. Biblia nakazuje rozdział Kościoła od państwa; związek między Kościołem a władzą świecką nazywa nierządem (Jr 2,20–31; Ez 16,17–19; Oz 2,5) i obrzydliwością (Ap 18,9).
538 — Cesarz Justynian wywyższył biskupa Rzymu Linusa. Faktyczny początek instytucji papiestwa. Papież jako następca Piotra jest skałą i głową Kościoła; według Biblii Jezus jest skałą i głową Kościoła (1Kor 3,11; 10,4; 1P 2,8).
539 — Ustanowiono władzę papieży oraz ofiarę mszy świętej. Prymat papieży zastąpiono zwierzchnictwem nad całym Kościołem.
547 — Ustanowienie postu czterdziestodniowego.
553 — Sobór Konstantynopolitański II, piąty sobór powszechny. Potwierdził doktryny i kanony poprzednich soborów. Potępiono na nim Trzy Rozdziały Orygenesa, w tym teorię preegzystencji dusz, oraz papieża Wigiliusza (ale nie Kościół Rzymski). Cesarz nakazał skreślić jego imię z wykazu papieży.
585 — Na drugim synodzie w Maçon jeden z biskupów utrzymywał, że kobieta nie może być zwana człowiekiem (mulierem hominem non posse vocari). Czasem twierdzi się także, że na tym synodzie biskupi głosowali nad problemem, czy kobiety mają duszę.
589 — Trzeci synod w Toledo poleca biskupom, by sprzedawali kobiety podejrzane o spółkowanie z księżmi, a uzyskane ze sprzedaży pieniądze przeznaczali na cele charytatywne (podobny nakaz wydaje czwarty sobór w Toledo w 633 r.).
593 — Papież Grzegorz I wprowadził wiarę w czyściec, dla uzdrowienia finansów kurii rzymskiej poprzez sprzedaż odpustów od kar czyśćcowych. Dusza wierzącego najczęściej ląduje w wymyślonym przez papieża czyśćcu, gdzie czasowo cierpi za grzechy, a czas trwania cierpień zależy od rodzaju grzechów i płacenia księdzu przez krewnych na ziemi. Dusza niewierzącego ląduje w piekle (miejsce wiecznych męczarni).
Od tej pory bóg na sądzie ostatecznym nie stawiał dusz po prawicy i po lewicy lecz po prawicy, po lewicy i po środkowicy, i ci po środkowicy szli do czyszczalni, by kąpać się w kwasie azotowym, a nie w smole… W związku z powyższymi zmianami organizacyjnymi piekło musiało otworzyć dodatkowe oddziały czyśćcowe, z których dusze po odbyciu kary leciały do nieba. Za tę przysługę bóg obiecał lucyferowi coroczną odpłatność i darowanie części kar za pomoc w szczytnym dziele zbawienia.
600 — Wprowadzenie „godzinki” do M.B. oraz łaciny do liturgii.
638 — VI Synod w Toledo nakazuje przymusowe ochrzczenie wszystkich Żydów zamieszkałych w Hiszpanii.
665 – IX Synod w Toledo, którego kanon 10 stanowił: „Kto tedy, od biskupa po subdiakona, płodzi synów w małżeństwie zasługującym na potępienie, z kobietą wolną lub niewolnicą, ten powinien podlegać karze kanonicznej; dzieci z takiego haniebnego związku nie tylko nie powinny otrzymać spadku po rodzicach, lecz na zawsze, jako niewolnicy, stanowić własność Kościoła, którego kapłanami byli ich ojcowie, gdyż ci spłodzili ich w nagannych okolicznościach”.
680–681 — Sobór Konstantynopolitański III, szósty sobór powszechny. Potępił monoteletyzm (pogląd, że Chrystus, zarówno w swojej naturze boskiej, jak i ludzkiej, kierował się jedną wolą). Zaczęto używać krzyża jako godła.
692 — Sobór w Trullo, który był przedłużeniem poprzedniego. Zajął się głównie sprawami administracji i dyscypliny kościelnej. Nie uczestniczyli w nim biskupi Zachodu i jego kanony nie są uznawane przez Kościół Katolicki. Prawosławni traktują go jako część szóstego soboru powszechnego.
694 — XVII Synod w Toledo uznaje wszystkich Żydów za niewolników. Ich kapitały ulegają konfiskacie, zostają im też odebrane dzieci od siódmego roku życia wzwyż.
705 — Papież Jan VII podpisał uchwały Synodu Trullańskiego II, który orzekł, że nad Kościołem powszechnym stoi nie jeden papież, ale dwóch papieży o równych prawach – papież Konstantynopola i Rzymu.
715 — Wprowadzono modlitwy do świętych.
726 — W Rzymie zaczęto czcić obrazy świętych. Kościół rzymski z Dziesięciu Boskich Przykazań usunął drugie, które brzmi: „Nie uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny tego, co jest na niebie w górze i co na ziemi nisko, ani z tych rzeczy, które są w wodach pod ziemia. Nie będziesz się im kłaniał ani służył”. Otwarło to drogę do handlu medalikami, obrazami, szkaplerzami, krzyżykami, posągami, itp.
Przykazań jednak musiało pozostać dziesięć. Podzielił więc kościół ostatnie przykazanie, mówiące o niepożądaniu ani żony, ani osła, ani wołu, na dwie części i odtąd katolicy mają też Dziesięć Przykazań, tak jak i Żydzi.
753 — Synod w Metzu. Zdarzało się, iż duchowni hańbili kobiety w świątyniach. Dopuszczali się tego nawet wobec najbliższych krewnych i chyba nierzadko. Dlatego też na synodzie postanowiono: „Jeśli duchowni uprawiają porubstwo z zakonnicami, matkami (!), siostrami itd., to posiadających wyższe święcenia trzeba pozbawiać ich stanowisk, a kapłanów z niższymi święceniami chłostać”.
783 — Nastał zwyczaj całowania nóg papieża.
787 — Sobór Nicejski II, siódmy sobór powszechny, na którym ostatecznie usunięto drugie przykazanie biblijnego Dekalogu, potępiając ikonoklazm, dopuszczając kult relikwii i obrazów oraz modlitwy do świętych. Zakaz kultu wizerunków to jedno z dziesięciorga przykazań (Wj 20,4–5); Biblia zawiera zakaz zmiany przykazań (Mt 5,18).
800 — Papież rzymski Leon III stał się świeckim księciem.
801 — Leon III ustanowił Dni Krzyżowe.
813 — Oznajmiono o wzięciu Marii Panny do nieba. Ustanowiono Święto Wniebowzięcia NMP.
835 — Papież Jan XI ustanawia osobne święto ku czci Wszystkich Świętych, wyznaczając na dzień im poświęcony 1 listopada.
850 — Zniszczenie autonomii biskupów (podporządkowanie ich Rzymowi) przez fałszywe dekretalia rzekomego Izydora.
869–870 — Sobór Konstantynopolitański IV (katolicki), według Kościoła Katolickiego ósmy sobór powszechny, nieuznawany przez prawosławie. Potępiono Focjusza, uznając go za schizmatyka. Potępienie to, odrzucone przez biskupów wschodnich, usankcjonowało podział chrześcijaństwa na katolicyzm i prawosławie.
879–880 — Sobór Konstantynopolitański IV (prawosławny). Zrehabilitował i przywrócił patriarchę Focjusza na zajmowane stanowisko, początkowo uznany na Zachodzie jako powszechny, jednak następnie odrzucony. Podtrzymano opinię o błędach Focjusza.
X wiek — Odo z Cluny (878–942) głosił, że „Obejmować kobietę to tak jak obejmować wór gnoju…”.
Woda była szkodliwa dla zdrowia, więc się ówczesne chrześcijanki nie myły z przyczyn religijnych, nadto samo dotykanie „tych” części ciała było grzechem…
I dalej: „Gdyby ludzie mogli dostrzec to, co kryje się pod skórą… oglądanie kobiety powodowałoby tylko wymioty… Skoro sami nawet koniuszkami palców nie chcemy dotykać śluzu i łajna, dlaczego tak gorliwie pożądamy objęcia naczynia z nieczystościami”.
— Cała Europa znalazła się pod panowaniem papieży.
95 procent ludności nie umiało ani czytać, ani pisać; ludzie żyli w ciemnocie i brudzie; wodę uważano za szkodliwą dla zdrowia, a mycie się za grzech; kwitły przesądy i gusła. Załamuje się aktywność na polu medycyny, techniki, nauki, edukacji, sztuki i handlu. Rozpoczyna się mroczny okres w historii Europy. W tym okresie kraje islamskie rozwijały się prężnie. Kwitł handel, nauka, sztuka, przemysł.
— Kardynał Boroniusz pisał o papieskim dworze: „Jakżeż wyglądał rzymski Kościół w tych czasach? Jaki ohydny! Tylko wszechwładne kurtyzany rządzą w Rzymie! One to nadają, zmieniają i odbierają biskupstwa, a wstyd mówić, one to sadzają na tronie św. Piotra swych kochanków, fałszywych papieży…".
955–964 — Papież Jan XII. Kremoński biskup Luitprand opowiadał o nim: „… żadna kobieta nie miała odwagi pokazać się na ulicach Rzymu, ponieważ Jan gwałcił wszystko: dziewczęta, mężatki i wdowy, nawet na grobach świętych apostołów”. Oskarżano go także o wykastrowanie pewnego kardynała; o to, że pił wino za zdrowie diabła, a przy grze w kości, zaklinał się na Wenerę i Jowisza…
Jan XII zakończył życie bardzo romantycznie, jak w najlepszym melodramacie: uwiódł mianowicie żonę jednemu z bardziej pobożnych a zarazem krewkich Rzymian, a ten przydybawszy swoją żonę w objęciach Namiestnika Chrystusa, tak go obił wbrew miłosierdziu ewangelicznemu, iż papież Jan XII zmarł w kilka dni później wskutek zadanych ran.
993 — Papież Jan XV zaczyna kanonizować zmarłych – mianuje pierwszych świętych i rozpowszechnia kult matki Jezusa jako Matki Boga. Szczególny to zaszczyt dla paulinów, bowiem napędza im wypłacalną klientelę. Kult świętych to dla Kościoła prawdziwa żyła złota.
1000 — Ustanowiono odrębne uroczystości Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny.
— Chrześcijanie całej Europy oczekiwali w wielkim przerażeniu końca świata, który to kataklizm miał nastąpić, gdy pradawny potwór „Lewiatan” śpiący w rzymskich katakumbach przebudzi się z woli Pana i w ramach kary za grzechy pożre cały świat chrześcijański…
Powyższe zajście nie miało miejsca, więc szczęśliwy Papież wraz z owieczkami zarządził wielką fetę i czas zabaw i dziękczynienia Panu za dobroć i ratunek dla świata… Tak powstał KARNAWAŁ.
A TAK WYGLĄDAŁ ŚWIAT ZIEMSKI I NADPRZYRODZONY WEDŁUG KOŚCIELNYCH NA PRZEŁOMIE PIERWSZEGO I DRUGIEGO TYSIĄCLECIA NASZEJ ERY.
Bóg był wówczas feudalnym panem, władcą niebiańskiej fortecy, podobnej na niektórych sztychach do pałacu Karola Wielkiego w Akwizgranie. Siedział na tronie i z wysoka spoglądał na anioły i ludzi – swoich wasali. A wasale gestem dłoni złożonych do modlitwy, który jeszcze do niedawna oznaczał przejście pod władzę suwerena, oddawali mu się na służbę.
Świat ziemski i nadprzyrodzony trwały w przemieszaniu. Między niebem a ziemią odbywał się nieustanny ruch. Czuwający aniołowie w razie potrzeby przybywali ludziom z pomocą, kohorty demonów stale kusiły do grzechu. Diabeł, wiarołomny wasal Boga, miał jeszcze wówczas sporo z fauna czy satyra, ale jego moc rosła.
Już nawet klasztorne mury nie dawały pewnej obrony. Doświadczył tego mnich (…), któremu zły ukazał się pewnej nocy przed jutrznią w nogach łóżkach. „Postaci był, na ile ocenić mogłem, niewielkiej, szyję miał cienką, twarz chudą, oczy bardzo czarne, czoło pomarszczone, nos wąski, wargi grube, podbródek ścięty i mały, capią bródkę, uszy włochate i postrzępione, włosy zjeżone i gęste, zęby psie, czaszkę spiczastą, pierś bombiastą, garb na plecach, trzęsący się tyłek, odzienie plugawe” – opisywał wstrząśnięty mnich.
KOŚCIÓŁ POTWIERDZIŁ TO OBJAWIENIE I TAKI OBRAZ DIABŁA PRZYJĄŁ W SWYCH NAUKACH… ANIOŁ WYGLĄDAŁ Z GOŁA INACZEJ… A JAK??? PÓJDŹCIE SE DO KOŚCIOŁA, TAM ICH PEŁNO, TO SOBIE OBEJRZYJCIE…
XI wiek — O francuskich biskupach jeden z historyków tego okresu, pisał:
„… opactwa, biskupstwa, nawet arcybiskupstwa znalazły się po większej części w rękach prałatów, którzy prowadzili hulaszczy żywot drobnych feudałów. Za czasów Filipa I biskupem Beauvais był człowiek niepiśmienny i rozpustny. Angeran, biskup w Lens, dogmaty wiary obrócił w błazeństwa; Pons, opat Saint-Medarrd w Soissons, okradał własne opactwo; opat Saint-Denis, Iwo, poddawał torturom tych, którzy donosili o jego orgiach; Manasjasz, arcybiskup Reims, był człowiekiem nieokrzesanym, trudniącym się raczej polowaniem i rozbojem niż służbą bożą…
Ci gorszyciele-prałaci z kolei sprzedawali urzędy kościelne, którymi dysponowali, i oczywiście na myśl im nie przychodziło, by od księży i mnichów wymagać czystości obyczajów, której sami nie posiadali”.
Oto biskup Ranulph z Durham, który żyje jak sułtan. Nagie dziewczęta usługują mu do stołu; kuzynka biskupa dzieli łoże z papieskim legatem. Biskup Henryk z Luttich ma kochankę w osobie przełożonej klasztoru, oraz harem, w którym spłodził 14 synów. Biskup z Tarentu będąc legatem papieskim w Szwajcarii, pisał, że zakonnice pozwalały sobie tam na wszystko, a jedynie zajście w ciążę karane było ciemnicą. Natomiast nic nie wspomina o dzieciach zakonnic.
Biskup bazylejski, Henryk, pozostawił po sobie 20 dzieci, a jego imiennik, biskup z Leodium, za niemoralne prowadzenie się, wykluczony został ze stanu duchownego. Jednakże nie tak łatwo dał się spławić z posady biskupa… Zamordował następcę, a po swojej śmierci zostawił 61 sierot.
Zakonnice w Bamberii musiały zarabiać na chleb płatną miłością z powodu skąpstwa matki przełożonej. Przeorysza klasztoru Corella w Navarze, miała kilkoro dzieci z prowincjałem karmelitów bosych, któremu dała później za kochankę swoją siostrzenicę, „iżby czyn ten miał większą zasługę w oczach Boga”. Widziano zakonnice i mnichów przy połogach innych mniszek, których nowo narodzone niemowlęta natychmiast duszono, a czyniono to wszystko pośród „postów i tysiąca innych oznak świątobliwej pobożności”.
1015 — Bonifacy VII wprowadził przymusowy celibat dla duchownych, aby rozwiązać problem przejmowania spadków przez ich rodziny. Dotąd duchowni mieli żony i dzieci. Także apostołowie mieli żony (Mt 8,14–14; 1Kor 9,5). Biblia pozostawia wybór człowiekowi (Mt 19,12), zachęcając do wyboru duchownych spośród wiernych mężów (1 Tym 3, 1–4).
1032 — W Polsce wybucha powstanie przeciw biskupom. Powodem jest ubożenie ludności na skutek przejmowania majątków przez Kościół oraz prześladowania religijne dawnej rodzimej wiary.
1047 — Klemens II powtórzył wcześniejsze zakazy utrzymywania przez duchownych związków z kobietami, najwidoczniej nie odnosiły one żadnego skutku.
1049–1054 — Papież Leon IX. W czasie swojego pontyfikatu zwoływał liczne synody, które zajmowały się głównie zwalczaniem symonii w Kościele i wprowadzeniem celibatu wśród kleru. Ostro potępił małżeństwa księży oraz zaostrzył za nie kary kościelne.
1054 — Michał Ceruliusz, patriarcha kościoła wschodniego i Leon IX (pośrednio) obrzucili się nawzajem klątwami – Schizma Wschodnia. Kościelne imperium rozpadło się na Kościół zachodni (uznający zwierzchność papieża) i na Kościół wschodni, odrzucający jego władzę. Katolicyzm, odchodząc od rdzenia chrześcijaństwa, staje się najliczniejszą sektą w jego łonie.
1055 — Wiktor II powtarza rozporządzenia antymałżeńskie dla kleru.
1056 — Stefan IX powtarza niedawny zakaz.
1059 — Mikołaj I ogłosił suspensę (zawieszenie w czynnościach kapłańskich) dla żonatych księży, a wiernym zakazał uczestniczyć w mszach przez nich odprawianych.
1060 — W ośrodku prawosławnego monastycyzmu na terenie Półwyspu Athos wchodzi w życie zakaz przebywania kobiet i zwierząt płci żeńskiej, obowiązujący do dziś. Podobne zakazy wprowadzono na terenie wielu innych klasztorów męskich, ponieważ kobiety i samice zwierząt były często przez mnichów gwałcone.
1061–1073 — Aleksander II wysłał legatów do krajów katolickich, aby kontrolować dekrety celibatowe.
1073–1085 — Pontyfikat papieża Grzegorza VII. Jego przewodnią ideą było „wyniesienie papiestwa” (nie Chrystusa) nad wszystkie trony i mocarstwa świata. Wprowadził zasadę kanonicznego wyboru papieży przez kardynałów (konklawe). Grzegorz VII wprowadził też ostatecznie celibat, tj. obowiązek bezżeństwa księży. Zmuszając podległy sobie kler do przyjęcia „czystości”, wprowadził w Kościele totalny nierząd.
Tenże Grzegorz VII mianował ukochaną hrabinę, Matyldę Toskańską, „córką św. Piotra”, chcąc wobec otoczenia usankcjonować i usprawiedliwić obiekt swoich namiętności. Być może, iż kierował się opinią św. Hieronima, który chrześcijańskie dziewice, nazwał „synowymi Boga”. Ale czy rzeczywiście Matylda była dziewicą, w to należy wątpić.
1075 — Grzegorz VII wydał dekret o zniesieniu świeckiej inwestytury (prawo nadawania godności kościelnych). Odtąd nadawanie godności osobom duchownym miało być dokonywane wyłącznie przez papieża.
1077 — Grzegorz VII ustanowił formalną „klątwę”, czyli wyklęcie przez instytucję Kościoła (nie mylić ze zwykłą klątwą).
1079 — Grzegorz VII zadekretował pozbawienie urzędów żonatych księży. Przelał o to wiele krwi, „księża świeccy, przeważnie żonaci, rzucali się na legatów obwieszczających celibat, byliby ich targali; ale podniesiono przeciwko nim laików, tj. ludność parafialną, której zapowiedziano, że sakramenty udzielone przez księży żonatych nie są ważne”. Zarządzenia poprzednich papieży w tej kwestii nie były respektowane, jeszcze w drugiej połowie XI w. większość księży miała żony. Reforma gregoriańska pozwoliła ostatecznie zatriumfować celibatowi.
Narzucając klerowi celibat, „święty” Grzegorz VII spowodował tragedię wielu ludzi. Rozrywanie małżeństw, porzucanie żon i dzieci, lub odejście ze stanu duchownego. Ale wraz z wprowadzeniem celibatu, upadła moralność kleru. Z całym tragizmem okazało się niebawem, że cel, jaki osiągnął Grzegorz VII, był jednoznaczny z walką człowieka z przyrodzonymi cechami. Mimo wszystko, wołanie matki-natury okazało się silniejsze od autorytetu papieża i jego poronionych doktryn. I w dziedzinie celibatu Kościół poniósł druzgocącą klęskę.
Porywać się do walki z naturalnymi potrzebami człowieka jest w najwyższym stopniu niemoralne, a nade wszystko chore. Zbrodnią jest zmuszanie zdrowych jednostek do wstrzemięźliwości płciowej. Celibat nie jest niczym zdrowym. Jest rzeczą udowodnioną wielokrotnie, że celibat na całe życie łatwo prowadzi do zboczeń płciowych. Tak więc z punktu widzenia fizjologii, czystości gatunku człowieka, oraz moralności, celibat jest antyludzki. Wstrzemięźliwość seksualna ma zawsze podłoże chorobowe, a nie nadprzyrodzoną zdolność oraz umiejętność „wytrzymania” bez stosunku płciowego.
Osobnicy płci obojga, oficjalnie żyjący w celibacie, zaspakajają swoje chucie w wyrafinowanych formach, często znajdując wśród „swoich”, partnerów o podobnych skłonnościach. I tak przykładowo, Kościół tępiąc homoseksualizm, wykazuje najwyższą formę obłudy, bowiem ta akurat forma zaspakajania seksualnych potrzeb, jest w szeregach kleru najbardziej rozpowszechniona. To samo odnosi się do kobiet-zakonnic.
1079 — Zdrajca i renegat biskup Stanisław Szczepanowski staje po stronie zbuntowanych mieszczan przeciwko królowi Bolesławowi Śmiałemu (ok. 1043 – ok. 1082). Kiedy biskup poniósł zasłużoną śmierć za zdradę majestatu, Kościół ogłosił go „świętym” i patronem Polski; leży w sarkofagu na Wawelu.
1095 — Synod w Clermont: ustanowienie odpustów grzechów. Papież Urban II skrytykował prześladowania pielgrzymów przez Turków i wezwał rycerstwo Europy do walki o oswobodzenie grobu Chrystusa w Jerozolimie. Wezwanie, połączone z zapowiedzią odpuszczenia grzechów uczestnikom wyprawy i nadzieją zdobycia bogactwa Wschodu, znalazło żywy oddźwięk wśród feudalnego rycerstwa. W ten sposób papież zainicjował pierwszą wyprawę krzyżową.
1096–1099 — Pierwsza wyprawa krzyżowa rycerstwa przede wszystkim francuskiego, włoskiego i niemieckiego z Gotfrydem de Bouillon, księciem Lotaryngii na czele.
1099 — Krzyżowcy po długim oblężeniu zdobyli Jerozolimę i splądrowali miasto. Nastąpiła masakra Muzułmanów i Żydów (w tym około 70 000 Saracenów). Kronikarz Rajmund d’Aguilers pisał: „Na ulicach leżały sterty głów, rąk i stóp. Jedni zginęli od strzał lub zrzucono ich z wież; inni torturowani przez kilka dni zostali w końcu żywcem spaleni. To był prawdziwy, zdumiewający wyrok Boga nakazujący, aby miejsce to wypełnione było krwią niewiernych” (Historia Francorum qui ceperunt Jeruzalem).
Utworzono feudalne państwo – Królestwo Jerozolimskie, którego pierwszym władcą został Gotfryd de Bouillon z tytułem obrońcy Grobu Świętego.
XII wiek — Kościół wprowadza odpusty za grzechy, najbardziej wynaturzoną formę zapracowywania sobie na zbawienie. Umożliwiają uwolnienie się za pieniądze nawet od przyszłych grzechów, a płatne msze i wypominki dopomagają w zbawieniu zmarłych. Po śmierci można pieniędzmi i modlitwą wykupić człowieka od kary za grzechy i skrócić jego cierpienie.
Według Biblii o przyjęciu lub odrzuceniu Bożej oferty zbawienia człowiek decyduje za życia; w momencie śmierci zostaje osądzony (Hbr 9,27); zmarłemu nie można pomóc ani modlitwą, ani odpustem, ani wykupieniem mszy za duszę (Koh 9,4–5, 10), każdy odpowiada za siebie (Ez 18,20; Hi 7,9–10).
— Rozpowszechnia się zwyczaj udzielania chrztu przez pokropienie. Trudno było bowiem w krajach północy w zimie przeprowadzać chrzest klasyczny poprzez zanurzenie w wodzie. Biblia zaleca chrzest przez zanurzenie (gr. baptizō, „chrzczę”, znaczy dosłownie „zanurzam”).
1123 — Sobór Laterański I, dziewiąty sobór powszechny.
— Sobór zatwierdził „spowiedź na ucho”. Dotychczas od około 500 roku forma taka była stosowana tylko wyjątkowo w przypadku wątpliwości co do zaistnienia bądź natury grzechu.
— Uregulowano kwestię inwestytury i zakazano księżom zawierania małżeństw.
W Kościele katolickim celibat jest wymagany od osób wyświęconych (niektórych diakonów, prezbiterów, biskupów) w rytuale rzymskim od XI-XII wieku i ma związek z reformą kościelną papieża Grzegorza VII, w Polsce obowiązujący od 1197. Początkowo był jednak domeną zakonów, w których składa się ślubowanie czystości.
(Źródło: Wikipedia)
Jak zakaz zawierania małżeństw przez księży ma się do zaleceń katolickiego, oficjalnego wydania Biblii?
Nauka ta zasługuje na wiarę. Jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pożąda dobrego zadania. Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, rozsądny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania, nie przebierający miary w piciu wina, nieskłonny do bicia, ale opanowany, niekłótliwy, niechciwy na grosz, dobrze rządzący własnym domem, trzymający dzieci w uległości, z całą godnością.
Jeśli ktoś bowiem nie umie stanąć na czele własnego domu, jakżeż będzie się troszczył o Kościół Boży? Nie [może być] świeżo ochrzczony, ażeby wbiwszy się w pychę nie wpadł w diabelskie potępienie. Powinien też mieć dobre świadectwo ze strony tych, którzy są z zewnątrz, żeby się nie naraził na wzgardę i sidła diabelskie.
Diakonami tak samo winni być ludzie godni, w mowie nieobłudni, nie nadużywający wina, niechciwi brudnego zysku, [lecz] utrzymujący tajemnicę wiary w czystym sumieniu. I oni niech będą najpierw poddawani próbie, i dopiero wtedy niech spełniają posługę, jeśli są bez zarzutu.
Kobiety również – czyste, nieskłonne do oczerniania, trzeźwe, wierne we wszystkim.
Diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami. Ci bowiem, skoro dobrze spełnili czynności diakońskie, zdobywają sobie zaszczytny stopień i ufną śmiałość w wierze, która jest w Chrystusie Jezusie.
(1Tm 3,1–13, Biblia Tysiąclecia, wyd. IV)
1139 — Sobór Laterański II, dziesiąty sobór powszechny. Potępiono nauki Arnolda z Brescii. Zlikwidowano skutki schizmy za życia antypapieża Anakleta II. Wszystkie konsekracje przez niego dokonane uznano za nieważne, usunięto z urzędów kościelnych mianowanych przez niego duchownych. Ogłoszono ekskomunikę króla Sycylii Rogera II. Potępiono i wygnano z Włoch Arnolda z Brescii. Postanowienia tego soboru można potraktować jako pierwszą w historii Europy międzynarodową konwencję o zasadach prowadzenia wojny. Chrześcijanie wyrzekli się stosowania kuszy w walkach pomiędzy sobą.
1140 — Ułożono i przyjęto 7 sakramentów świętych. Do tego czasu udzielano sakramentów w sposób nieuporządkowany (np. słowiańscy księża za jeden z sakramentów uznawali postrzyżyny!).
1143 — Za Celestyna II (1143–1144) w Rzymie wybuchł bunt przeciwko władzy papieża. Jego następca, Lucjusz II (1144–1145), ginie podczas ataku na Kapitol.
1147–1149 — Druga całkowicie nieudana wyprawa krzyżowa z królem francuskim Ludwikiem VII i cesarzem niemieckim Konradem III na czele. W wyniku niepowodzeń tej wyprawy (Turcy skutecznie zatrzymali i rozgromili krzyżowców) ruch krucjatowy przygasł w Europie na długi czas.
1163 — Synod w Tours. Powołanie Świętej Inkwizycji. Konfiskata majątków, tortury i płonące stosy dla heretyków. Biblia nie zezwala na siłowe nawracanie ludzi, lecz zachęca do pokojowego głoszenia Dobrej Nowiny (Łk 9. 52–56).
1179 — Sobór Laterański III, jedenasty sobór powszechny. Zajmował się problemami moralnymi, potępił albigensów i waldensów.
1180 — Synod w Łęczycy czyni ustępstwa dla kleru. Dobra zmarłych biskupów pozostają własnością duchowieństwa pod karą śmierci dla rodziny lub panów, którzy odważyliby się je zająć, bowiem „Bóg drwić z siebie nie pozwala”.
1189–1192 — Trzecia wyprawa krzyżowa z udziałem cesarza niemieckiego Fryderyka I Barbarossy, króla francuskiego Filipa II Augusta i króla angielskiego Ryszarda Lwie Serce. Kiedy cesarz utonął w jednej z rzek syryjskich, wojska niemieckie wróciły do Europy. Francuzi również zarządzili odwrót i na placu pozostał tylko Ryszard III z Anglikami. Najistotniejszym osiągnięciem trzeciej wyprawy krzyżowej było zdobycie przez Anglików Cypru, który pozostał w ręku krzyżowców przez mniej więcej 250 lat.
1197 — Wprowadzenie celibatu w Polsce (utrwalił się w XIV wieku). „Paweł Jasienica pisał: Aż do roku 1197 małżeństwa księży zaliczały się w Polsce do rzeczy zwyczajnych i uznawane były za ważne. Inaczej – ale też nie zawsze – działo się tylko z biskupami, którzy w znacznej części rekrutowali się spośród zachodnioeuropejskich zakonników. Jeszcze w połowie XIII wieku żył w Wielkopolsce niejaki Ogierowicz, legalny syn biskupa włocławskiego, Ogiera.
W 1197 przybył do Polski legat papieski, kardynał Piotr z Kapui, przywożąc zakaz małżeństw księży. Duchowieństwo polskie zachowało się wobec niego spokojnie, za to czeskie omal go nie zgładziło. O synach księży czyta się w źródłach jeszcze długo potem, gdyż nowe prawo przyjmowało się powoli i z oporami” (za Wikipedią).
XIII wiek — Uczony i filozof, Tomasz z Akwinu (zwany świętym, 1224–1274) głosił, że zwierzęta nie mają życia po śmierci ani wrodzonych praw, oraz że „przez nieodwołalny nakaz Stwórcy ich życie i śmierć należą do nas”.
Święty Franciszek twierdzi coś innego… Ciekawe jak dogadują się w niebie???
— O kobietach Tomasz wypowiada się tak: „Kobieta ma się do mężczyzny tak jak rzecz niedoskonała i ułomna do doskonałej”.
— Franciszek z Asyżu (zwany świętym, 1181–1226) mówił, że kto obcuje z kobietami narażony jest na „skalanie swego ducha, tak samo jak ten, kto idzie przez ogień, naraża się na poparzenie stóp”.
1202–1204 — IV krucjata zainicjowana przez Innocentego III, by wesprzeć krzyżowców w Palestynie. Na skutek polityki Henryka Dandolo, żołnierze Chrystusa zwrócili się przeciwko Bizancjum i zdobyli Konstantynopol, z zaciekłością grabiąc i wyrzynając mieszkańców. Na koniec splądrowali i spalili miasto. Zrabowano niesłychane ilości złota i srebra, a skala przemocy przekroczyła wszelkie ówczesne normy wojenne.
Na zdobytym terenie utworzono efemeryczne państewko nazwane Cesarstwem Łacińskim, które przetrwało do roku 1261, kiedy to cesarz Michał VIII Paleolog usunął rycerstwo zachodnie i odbudował państwo bizantyńskie. Przypieczętowało to rozłam między chrześcijaństwem wschodnim a zachodnim.
Według relacji kronikarza Geoffreya Villehardeuina, nigdy przedtem, od stworzenia świata, nie wywieziono z miasta tylu bogactw.
1202 — Panowanie Władysława Laskonogiego (ok. 1164–1231) to okres walki z nieposłusznym klerem rzymskim, który chwyta się rozpaczliwie papieskich roszczeń do panowania nad światem.
1204 — Zaczęła działać Święta Inkwizycja. Słudzy boga i kościoła z miłości do bliźniego i Chrystusa zamęczyli lub spalili żywcem setki tysięcy ludzi.
Piece służące do palenia ludzi, takie jakie były budowane w XX wieku przez nazistowskich Niemców, po raz pierwszy stosowane były przez chrześcijańską inkwizycję.
Tu można się zgodzić, że inkwizycja dbała o rozwój niektórych dziedzin nauki, np. tortur, wymyślając mnóstwo nowych technik, np. żelazną dziewicę, czyli metalową trumnę w kształcie człowieka podzielona na dwie zamykające się połowy z kolcami w środku… umieszczony wewnątrz człowiek był przebijany tymi kolcami bardzo powoli i konał godzinami, wyjąc z potwornego bólu… kochajmy nieprzyjacioły swoje…
„Encyklopedia katolicka” twierdzi, że inkwizycja „dużo zdziałała dla cywilizacji”. Inwencja inkwizycji w tej dziedzinie nie miała sobie równych w historii ludzkości. Nawet chińska mafia nie wymyśliła takich tortur co katolicy, możecie być więc dumni ze swych dokonań…
1208 — Innocenty III zaoferował każdemu, kto chwyci za broń, oprócz prolongaty spłat, odpustu zupełnego i boskiego zbawienia, również ziemie i majątek heretyków oraz ich sprzymierzeńców. Rozpoczęła się Krucjata Albigeńska, której celem było wymordowanie Katarów. Szacuje się, że Krucjata Albigeńska pochłonęła milion istnień ludzkich, nie tylko Katarów, ale dotknęła większą część populacji południowej Francji.
Przeor, dowodzący wojskami krucjaty, gdy mu się skarżono, że trudno jest odróżnić wiernych od heretyków, odpowiedział: „Zabijać wszystkich. Bóg ich odróżni”.
1209 — Koncylium w Awinionie przyznało, że laicy pod względem nierządu są daleko w tyle za duchowieństwem, a ono samo zepsuło społeczeństwo.
1212 — Koncylium paryskie zarzucało mnichom, że czerpią dochody z udzielania pozwoleń na rozpustę. Stwierdziło, że biskupi pobierali stosowną opłatę od podległych sobie księży za pozwolenie utrzymywania konkubin. Kanclerz praskiego uniwersytetu także opowiadał się wówczas za konkubinatem, ponieważ – jak twierdził – „ksiądz, który ma utrzymankę, szanuje przynajmniej honor żon i córek parafian”.
1212 — Jedna z większych zbrodni papieskich: wyprawa krzyżowa dzieci z Francji i Niemiec. Dzieci, przewiezione do Aleksandrii przez nieuczciwych właścicieli okrętów, zostały sprzedane w niewolę, głównie do domów publicznych.
1215 — Sobór Laterański IV, dwunasty sobór powszechny. Sformułowano dogmat o przeistoczeniu, potępiono naukę Joachima di Fiore, sformułowano doktrynę o prymacie papieskim.
— Wprowadzono obowiązkową spowiedź uszną w okresie wielkanocnym; kapłan otrzymał władzę odpuszczania grzechów. Zgodnie z Biblią tylko Bóg może odpuszczać grzechy; należy je wyznawać bezpośrednio Bogu (tzw. spowiedź serca) i bliźnim, wobec których zawiniliśmy, i prosić ich o wybaczenie (Mt 6,6–12; 9,2–3; Dz 8,22).
— Wprowadzono dogmat na temat eucharystii: od tamtego czasu jest ona rzeczywistą i powtarzalną ofiarą za grzechy, składaną Bogu; hostia jest prawdziwym ciałem, a wino prawdziwą krwią Jezusa. Nie są to symbole; przemienienie (transsubstancjacja) następuje na skutek formułki automatycznie wypowiadanej przez kapłana – Jezus na jego hasło pojawia się w opłatku; wierni konsumują prawdziwego Chrystusa.
Według Biblii eucharystia jest ofiarą symboliczną i pamiątką prawdziwej, jednorazowej i niepowtarzalnej ofiary Jezusa na krzyżu (Hbr 10,12–18; J 19,30).
1217–1270 — Kolejne wyprawy krzyżowe, które ogniem i mieczem próbowały przenieść chrześcijaństwo do niewiernych, kończą się fiaskiem. Kiedy podczas siódmej wyprawy wybucha wśród krzyżowców epidemia dżumy (Ludwik IX, dowódca wyprawy, również pada jej ofiarą), resztki armii wracają do Europy. Od tego czasu posiadłości krzyżowców przechodzą stopniowo w ręce tureckie.
1229 — Z powodu potajemnych zebrań wiernych dla czytania Biblii i interpretowania jej w sposób godzący w nauczanie i praktykę kościelną, papież Grzegorz IX zakazał czytania Biblii pod sankcją kar inkwizycyjnych. By ludzie nie widzieli jawnych sprzeczności między teorią a praktyką.
1231 — Nakaz papieski zalecał palenie heretyków na stosie. Pod względem technicznym pozwalało to uniknąć rozpryskiwania się krwi. Krew była święta i nie można było jej przelewać… więc np. zabijano ludzi pałkami (zwłaszcza Inków i Azteków).
1234 — Papież Grzegorz IX nakłania do krucjaty przeciw chłopom ze Steding, którzy odmawiają arcybiskupowi Bremy nadmiernej daniny. Pięć tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci ginie z rąk krzyżowców, a zagrody owych chłopów zajmują osadnicy obdarzeni nimi przez Kościół.
1244 — Na synodzie w Narbonne zdecydowano, aby przy skazywaniu heretyków nikogo nie oszczędzano. Ani mężów ze względu na ich żony, ani żon ze względu na męża, ani też rodziców ze względu na dzieci. „Wyrok nie powinien być łagodzony ze względu na chorobę czy podeszły wiek. Każdy wyrok powinien obejmować biczowanie”.
1245 – Sobór Lyoński I, trzynasty sobór powszechny. Ekskomunikowano cesarza Fryderyka II, zarządzono nową krucjatę przeciwko Saracenom.
1252 — W bulli Ad extripanda papież Innocenty IV przyrównał wszystkich chrześcijan-niekatolików do zbójców i zobowiązał władców do tego, by winnych heretyków zabijano w ciągu pięciu dni.
— [*] Tortury zostają prawnie dozwolone przez Kościół. Tortury obejmowały łamanie na kole, wieszanie za ręce z ciężarami u nóg, ściskanie czułych części ciała, sadzanie na rozżarzonych węglach lub żelazie, wyłamywanie stawów, gotowanie żywcem itp. Była to „ludzka” – jak zapewnia kościół – metoda badań.
1263 — Dopuszczono przyjmowanie komunii pod jedną postacią. Bez wina, bo ludzie się upijali…
1264 — Ustanowiono uroczystość Bożego Ciała.
1269 — Zmarł 100-letni kantor kapituły krakowskiej, prałat Trojan. Jego łoże śmierci otaczały dzieci, których był ojcem. Doczekał się nawet wnuków, którzy również przyszli pożegnać dziadka. Polskie duchowieństwo trzymało się hardo na poziomie papieskiego świata, i nic cnotliwsze od reszty wcale nie było. I ono kultywowało chrześcijańskie tradycje w omawianym temacie.
1270 — Święty Bonawentura (wł. Johannes Fidanza, 1221–1274) tak charakteryzuje moralność kleru w swoich czasach: „Większość wikariuszy jest tak zepsuta, iż uczciwa kobieta boi się skompromitować, spowiada się sama. Stwierdzamy, że znaczna większość kleru składa się z notorycznych rozpustników, mających utrzymanki czy to u siebie (w domu), czy też poza domem, i którzy utrzymują jawne stosunki z licznymi kobietami”.
1273 — Krakowski biskup, Paweł z Przemiankowa (zm. 1296), dla którego zabić człowieka było niczym, utrzymywał cały harem, a nade wszystko cenił sobie mniszki. Jedną z nich, klaryskę Biankę Toporczankę, wykradł z klasztoru w Skale i włączył do haremu. Jakiś oburzony głos grzmiał na niego: „Biada tobie Pawle! Lepiej by było, gdybyś się nie narodził!”.
1274 — Sobór Lyoński II, czternasty sobór powszechny. Wprowadził filioque do wyznania wiary, uregulował zasady wyboru papieża. Filioque – „i Syna” – jest częścią katolickiego (i protestanckiego) wyznania wiary; wynika z dogmatu o pochodzeniu Ducha Świętego od dwóch innych osób boskich – Boga Ojca i Syna Bożego, który podkreśla ich równość. Dogmatu tego nie przyjęły kościoły wschodnie.
1275 — Pojawiły się dyskusje na temat płacenia daniny. W odpowiedzi papież ekskomunikował całe miasto – Florencję.
1294–1303 — Papież Benedykt VII wyraził opinię, iż nierząd, prostytucja, cudzołóstwo i kazirodztwo nie są grzechem, bo przecież Bóg stworzył mężczyznę i kobietę w tym właśnie celu. Benedykt, dając przykład, żył z zamężną kobietą i jej córką w konkubinacie. Swoich paziów wykorzystywał seksualnie, tak, że w otoczeniu papieża Benedykta nazywano ich „małżonkami”.
1300 — Wprowadzono nabożeństwo szkaplerzne i różaniec.
XIV wiek — Wybucha epidemia czarnej śmierci, Kościół wyjaśniał, że winę za ten stan rzeczy ponoszą Żydzi, zachęcając przy tym do napaści na nich. A Żydzi to nasi starsi bracia w wierze…
1311–1312 — Sobór w Vienne, piętnasty sobór powszechny. Potępiono templariuszy, fraticelli, beginki i begardów. Papież Klemens V jako pierwszy ukoronował się potrójną koroną władcy.
1313 — Synod w Zamorze ponownie zarządza zniewolenie Żydów i pod groźbą ekskomuniki żąda wykonania postanowienia przez władze świeckie. Antysemickie dekrety kościelne będą pojawiać się aż do XIX w.
1316–1334 — Papież Jan XXII. Alvarez Palayo, jego spowiednik, poświadcza, że w Hiszpanii jest nieco więcej dzieci laików niż dzieci duchowieństwa, oraz że bardzo często się zdarza, że księża uprawiają rozpustę z kobietami oczekującymi na spowiedź.
1320 — Umarł biskup Jan Muskata z Krakowa, dla którego okradanie kościołów było normalnym zajęciem. W ten sposób zdobywał fundusze na cele „reprezentacyjne”, aby móc dogodzić sobie i paniom, które stale były u jego boku. Nie stronił od cudzołóstwa.
1326 — Niezgodność przesadnie bogatej organizacji Kościoła z głoszonymi przez nią ideami Jezusa Chrystusa, doprowadziła do ogłoszenia bulli papieskiej „Cum inter nonnullos”, w której uważano za herezję twierdzenia, jakoby Jezus i Jego apostołowie nie posiadali żadnej własności w postaci dóbr materialnych.
Podobno mieli kupę szmalu, bo im ludzie musieli płacić dziesięcinę w całym ówczesnym Rzymie, a Chrystus nauczał: „Co cesarskie cesarzowi, a kasę Chrystusowi”.
1341–1351 — Sobór Konstantynopolitański V, uznawany przez część prawosławia. Uznał ortodoksyjność nauki Grzegorza Palamasa o hezychazmie i przebóstwieniu człowieka i potępił nauki Barlaama z Kalabrii, inspirowanego zachodnią filozofią.
1349 — W ponad 350 niemieckich miastach i wsiach giną niemalże wszyscy Żydzi, na ogół paleni żywcem. W ciągu jednego roku chrześcijanie wymordowali więcej Żydów niż niegdyś, w ciągu dwustu lat prześladowań, poganie wymordowali chrześcijan. To tylko jeden z wielu epizodów pogromów Żydów, gdyż podobne zdarzenia miały miejsce przez cały okres panowania chrześcijaństwa.
1377 — Początek głębokiego kryzysu w Kościele. Robert z Genewy wynajął bandę najemników, którzy po zdobyciu Bolonii ruszyli na Cesenę. Przez trzy dni i noce, począwszy od 3 lutego 1377 roku, przy zamkniętych bramach miasta, żołnierze dokonali rzezi jego mieszkańców. W 1378 roku Robert z Genewy dzięki poparciu kardynałów francuskich został papieżem i przyjął imię Klemensa VII.
W tym samym roku papieżem Urbanem VI został w Rzymie Bartolomeo Prignano i Kościół miał dwóch zwalczających się papieży, co zapoczątkowało okres Wielkiej Schizmy Zachodniej, trwający do 1417. Klemensa VII, rezydującego w Awinionie, uznano później za antypapieża.
Kościół i papież są święci.
1382 — Biskup Zawisza Dobiesław z Kurozwęk stracił życie z rąk ojca lub narzeczonego pięknej wiejskiej dzieweczki, do której skradał się nocą po sianie. Dokumenty z tego samego roku stwierdzają, że poznański biskup, Jan z Kępy w „pożądliwościach ciała się lubował”, a biskup Mikołaj z Kórnika, pijak i hulaka, tarzał się w rozpuście, i z powodów grzechów przeciwko naturze zaczął mu żywcem gnić język.
1384 — Pierwsza polska kobieta lek
Komentarze
@wielokropek, próbowałem ci pomóc. Chyba nie będę już cię więcej namawiał, po twoim ostatnim wpisie ;) Nie jestem psychiatrą.
Krzysiek
Wielu z tych ludzi było cynicznymi ateistami.
Teraz odbieraja nagrodę od swego mistrza w piekle.
Grzechy ludzkie nie świadczą o braku Boga tylko o słabości ludzi.
~VatyKlan
@wielkropek, "Wiary należy bronić po chrześcijańsku." - nio, ogniem i mieczem, jak za starych, dobrych czasów. W kwestii wolnej woli - czytaj ponizszy fragment, który zamieściłem do momentu, aż zrozumiesz choć 20% z tego, co tam napisane. Potem będzie już tylko łatwiej. Zobaczysz jaką wielka przygodą jest odkrywanie prawdziwego świata.
Potwierdza się moja opinia,że Ty nie rozumiesz słów którymi operujesz.
Napisałem,że wiary trzeba bronić po chrześcijańsku a nie ogniem i mieczem - jaśniej już nie da się tego wytłumaczyć.
~VatyKlan
@wielokropek, "Za życie niezgodne z przykazaniami każdy katolik odpowie przed Bogiem. " - nie odpowie. Boga nie ma.
Bóg był/jest i będzie
Tia ...
Małe sprostowanie.
Każdy będzie roliczony ze swego życia.
Od Katolików Bóg będzie wymagał wiecej.
~Pytam
Chętnie zapoznałbym sie z tym dowodem.
Odpowiedz.
Oto Wasza wiara !
HISTORIA KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
CZYLI O CZYM 90% KATOLIKÓW NIE WIE
KAŻDY DOBRY KATOLIK MA OBOWIĄZEK ZNAĆ JĄ JAK 10 PRZYKAZAŃ
II wiek — Święty Klemens z Aleksandrii pisał, „Każda kobieta powinna być przepełniona wstydem przez samo tylko myślenie, że jest kobietą”.
— [*] Rzymski filozof Celsus poświadcza fałszowanie pism chrześcijańskich, mówiąc o rewizjonistach: „przerabiali Pisma Święte z ich pierwotnej postaci i usunęli wszystko, co pozwalało im na odparcie skierowanych przeciwko nim zarzutów”.
Pomimo zakazania przez Kościół prowadzenia jakichkolwiek dalszych badań dotyczących pochodzenia Ewangelii, uczeni wykazali, że wszystkie cztery uznane przez Kościół Ewangelie zostały przerobione i poprawione.
— Pod koniec II wieku wyznawcy chrystianizmu zaczynają głosić nauki o wieczystym dziewictwie Maryi. Wcześniej nikt tego nie twierdził. Ewangelia Mateusza informuje, iż Józef „nie zbliżał się do Maryi, aż porodziła Syna”. („Zbliżenie się” oznacza w Biblii małżeńskie współżycie.)
120 — Pierwsze wzmianki o używaniu wody święconej do „wypędzania duchów” nieczystych.
156 (lub 167) — Precedens kultu zmarłych i relikwii dotyczący na razie kilkunastu osób. Po męczeńskiej śmierci biskupa Polikarpa i jedenastu wiernych z kościoła w Smyrnie (Turcja) zainicjowano praktykę czczenia zmarłych „świętych” i ich relikwii.
157 — Po raz pierwszy zastosowano formy pokuty – wprowadzenie kar kościelnych i klątw, czyli zamordyzmu. Była to skuteczna broń Kościoła w walce z własnymi wiernymi.
172 — Pierwsze obwąchiwanie z władzą państwową. Meliton z Sardes kieruje apologię do Marka Aureliusza z podkreśleniem, że dobre stosunki między państwem a Kościołem leżą w interesie obu stron.
180 — Powołanie do życia kleru. Ustanowiono „stan duchowny” przez wprowadzenie ordynacji. Chrześcijanie zostali podzieleni na duchownych i laików – przedtem wszyscy byli na równi, jednocześnie będąc braćmi i kapłanami przed Bogiem.
190 — Wykluczenie z Kościoła m.in. Theodotasa za utrzymywanie, że Jezus był człowiekiem wypełniającym jedynie wolę boską.
195 — Sławę zdobywa Aleksandryjska szkoła katechetów specjalizująca się tworzeniu (fałszowaniu?) dokumentów mających pomóc w „zwycięskim pochodzie chrześcijaństwa”.
217–235 — Walka o władzę w łonie Kościoła. Hipolit, powołany na tron papieski nieprawnie, zostaje pierwszym antypapieżem. Po pojednaniu się z Kościołem i męczeńskiej śmierci uznano go za świętego.
220 — Przyjęto dogmat o konieczności pewnych czynności kościelnych, niezbędnych do zbawienia.
225–230 — Biskup Rzymu („papież”) Urban I zaleca używanie do ceremonii mszy kielichów wykonanych ze złota lub srebra. Nie była to jeszcze koncelebracja, ani nawet msza w obecnym rozumieniu tego słowa. Kościół już jednak przejmował ceremoniał mitraizmu i powoli proste spotkania modlitewne przekształcał w ceremoniał. Po raz pierwszy zamiast greki użyto łaciny w ceremoniach kościelnych.
250 — Wprowadzono naukę o wiecznych mękach. Wiara w życie pozagrobowe przeniknęła do chrześcijaństwa z kultury helleńskiej. Zgodnie z teorią dualizmu wprowadzoną za Platonem przez ojców Kościoła, Tertuliana (ok. 160–230) i Orygenesa (186–254), ludzka dusza jest nieśmiertelna, ma świadomość i żyje niezależnie po śmierci człowieka.
Według Biblii śmierć jest rodzajem snu (J 11,11–14; Mt 18,23–25), stanem niebytu, nieświadomości (Hi 14,10–12); człowiek czeka w grobie na zmartwychwstanie przy powtórnym przyjściu Chrystusa (J 6,40); ludzka dusza nie jest odrębnym, nieśmiertelnym organizmem – to tzw. dech życia, siła witalna dana przez Boga, która przy śmierci do Niego wraca (Koh 12,7).
254 — Orygenes oskarżony o wprowadzanie zmian do ewangelii Mateusza i tworzenie tzw. apokryfów (przed V Soborem Powszechnym) umiera podczas tortur. Cesarz Justynian nakazuje zmiany w niektórych pismach Orygenesa.
265 — Włączenie do nabożeństw chrześcijańskich części celebracji mitrańskiej.
270 — Antoni Pustelnik zamieszkuje na górze Kolzim. Podejmuje walkę z szatanem jako pierwszy pustelnik. Wkrótce dołączają do niego inni.
297 — Drugi precedens uznania męczenników za osoby święte. Pierwsza uroczystość Wszystkich Świętych Męczenników zainicjowana przez kościół w Antiochii.
— Początek okresu mordowania przedstawicieli innych wiar (pogan) i plądrowania ich świątyń przez chrześcijan podjudzanych przez biskupów, opatów i mnichów.
300 — Na synodzie w Elwirze zabroniono duchownym z wyższymi święceniami kapłańskimi wstępowania w związki małżeńskie.
— Zabroniono duchownym stosunków płciowych przed odprawianiem mszy. Duchowni powszechnie byli żonaci, jak nakazywała to Biblia (1Tm 3,1–13; Tt 1,6–9).
303 — Euzebiusz (późniejszy biskup Cezarei) napisał pierwszą znaczącą historię Kościoła. Dokończył ją potem Hieronim do roku 378.
312 — Bitwa przy Moście Mulwijskim niedaleko Rzymu, w czasie której Konstantyn obwołany przez wojsko cesarzem zwyciężył i zabił Maksencjusza. Według legendy, z powodu wizji sennej, którą ujrzał przed bitwą Konstantyn (krzyż z napisem „tym zwyciężysz”), rok później wydał edykt zrównujący religię chrześcijańską z religiami pogańskimi.
Doszło do powstania instytucji Kościoła Katolickiego, a chrześcijaństwo staje się jedną z religii państwowych Rzymu. Odtąd, z roku na rok, dzięki prochrześcijańskiemu nastawieniu Konstantyna, pozycja chrześcijaństwa będzie się umacniać, a inne religie będą wypierane. Polityka ta w ostateczności doprowadziła do prześladowania i mordowania niechrześcijan przez fanatyków religijnych. Prześladowani stali się prześladowcami.
W wyniku prześladowań wyznawcy kultów niechrześcijańskich zostali wkrótce eksterminowani wraz ze swymi bóstwami…
313 — Chrześcijaństwo uzyskuje równouprawnienie z mitraizmem. Edykt w Mediolanie wydany przez Konstantyna i Licyniusza, przyznający chrześcijanom wolność wyznania.
— Konstantyn dopiero na łożu śmierci przyjął chrzest.
314 — Synod w Ancyrze zezwolił diakonom mieć żony, jeśli je sobie wcześniej zastrzegli.
— Uchwalono ekskomunikę dla dezerterów. Dotąd Kościół zabraniał zabijania w obronie koniecznej.
— Konstantyn zwołuje synod w Arles. Zakończenie schizmy donatystów. Donatyści, czyli zwolennicy „Kościoła męczenników” lub „Kościoła ludzi doskonałych”, negowali ważność sakramentów, jeżeli udzielał ich kapłan znajdujący się w stanie grzechu. Sprzeciwiali się też ponownemu dopuszczaniu do Kościoła tych, którzy wyrzekli się wiary w czasach prześladowań. Przeciwni byli posłuszeństwu władzy cesarskiej.
321 — Cesarz Konstantyn nakazuje święcić tzw. chrześcijańską niedzielę zamiast dotychczasowej tzw. żydowskiej soboty (na pamiątkę zmartwychwstałego boga Mitry, którego kult dotarł do Rzymu). Dekret Konstantyna brzmi następująco: „Czcigodny dzień Słońca winien być wolny od rozpraw sądowych i od wszelkich zajęć ludności miejskiej; natomiast mieszkańcy wsi mogą w tym dniu swobodnie uprawiać rolę” (Codex Justinianus, III, 12).
324 — Po zwycięstwie nad Licyniuszem Konstantyn zostaje jedynym władcą i wyraźnie już popiera chrześcijaństwo. Zezwala na budowę kościołów w Nikomedii, Antiochii, Jerozolimie (kościół Grobu Świętego), Betlejem (kościół Bożego Narodzenia) i w Rzymie (Laterański). Zwalnia kler z płacenia podatków i świadczenia usług publicznych oraz zrównuje go w prawach z wysokimi urzędnikami państwowymi. Nadaje też prawo przyjmowania majątków ziemskich w formie darowizn.
325 — Sobór Nicejski I, pierwszy sobór ekumeniczny – powszechny sobór biskupów.
Arrio (Ariusz) z Aleksandrii głosi że Jezus nie jest Bogiem, tylko bóstwem niższej klasy, co było kontynuacją wcześniejszej tradycji teologicznej. Aleksandryjski biskup Aleksander doszedł do przekonania, że chodzi o niebezpieczną, błędną naukę i, gdy Ariusz nie chciał swej nauki odwołać, ekskomunikował go razem z jego zwolennikami.
W wyniku głosowania 250 biskupów sprowokowanego naukami Ariusza, 248 zastraszonych przez Konstantyna biskupów głosowało za uznaniem, że „Syn Boga został zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, czyli że Bóg Syn jest tak samo Bogiem, jak Bóg Ojciec i że Bóg jest jeden, ale w różnych Osobach”. Tym samym usankcjonowano „dwójcę świętą”, awansując Jezusa do miana Boga.
Dwóch opornych biskupów (Sekundus z Ptolemaidy i Teonas z Marmaryki) zostało złożonych z urzędu i wygnanych. Ariusza również wygnano, a jego księgi spalono.
— Sformułowano chrześcijańskie wyznanie wiary i ogłoszono 20 przepisów prawa (kanonów).
Jezus z Betlejem miał oficjalnie zastąpić dotychczas czczonego Mitrę.
— Na tymże soborze „ustalono” datę zmartwychwstania Chrystusa. Przyjęto termin obchodów Paschy: Wielkanoc obchodzić się będzie w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca (po zrównaniu wiosennym).
— Sobór Nicejski wprowadził też zasadę syneizaktyzmu: zakaz wspólnego życia duchownych z dziewicami, którą później przekształcono w zasadę celibatu.
— Zabroniono duchownym od subdiakona po biskupa wprowadzać w progi swojego domu kobiety z wyjątkiem matki, siostry i ciotki. W wyniku tej decyzji, poszczególnym duchownym przybyło nagle żeńskich członków rodziny, a zwłaszcza wzrosło pogłowie sióstr i ciotek.
— Zabroniono duchownym stosunków płciowych. Zezwolono jednocześnie duchownym, którzy dotychczas mieli żony, pozostać w związku.
— Po Soborze cesarz (jeszcze wówczas nieochrzczony) wydał dla biskupów okazały bankiet, w czasie którego zdarzało im się zajmować cesarskie łoże biesiadne (Euzebiusz z Cezarei, Vita Constantini). Wydarzenie to jest pierwszym udokumentowanym przykładem korzystania przez kler z przywilejów przysługujących władcom świeckim.
330 — Konstantynopol zostaje ogłoszony przez Konstantyna nową stolicą cesarstwa. Wprowadzenie dogmatyki czczenia zmarłych „świętych” i ich relikwii.
339–397 — Ambroży, biskup mediolański, jeden z tzw. Ojców Kościoła (zachodniego) dokonuje reformy liturgii i śpiewu kościelnego. Zamiast praktykowanych spotkań na wspólną modlitwę wprowadza formę nabożeństw ze śpiewem i koncelebracją. Przekształca pobożność w multimedialne widowisko opierając się w dużej części na obrządkach mitralnych.
— Ambroży spowodował usunięcie z gmachu senatu rzymskiego posągu bogini Victorii, ostatniego świadectwa dawnej religii w Rzymie.
340 — Maria siostra Pamomiusza zakłada pierwszy klasztor żeński.
343 — Precedens mający posłużyć późniejszej dominacji Rzymu nad Kościołem. Synod w Sardyce ustanowił prawo odwoływania się odwołanych przez synod biskupów do biskupa Rzymu (z szacunku dla Piotra, pierwszego niby biskupa Rzymu, o którym większość historyków mówi, że nigdy nie był nawet w Rzymie).
347 — Publiczne nawoływanie przez Kościół do mordowania innowierców i przejmowania ich majątków oraz świątyń przerabianych następnie na kościoły. Tak zniszczono kult Mitry. Ojciec Kościoła Firmicus Maternus zachęca władców: „Niechaj ogień mennicy albo płomień pieca hutniczego roztopi posągi owych bożków, obróćcie wszystkie dary wotywne na swój pożytek i przejmijcie je na własność. Po zniszczeniu świątyń zostaniecie przez Boga wywyższeni”.
348 — Uznanie życia klasztornego za święte. Jak ta „świętość” wyglądała, nie ma potrzeby się rozwodzić.
354–430 — Augustyn, filozof i teolog. Nawrócony i ochrzczony przez Ambrożego stał się gorącym zwolennikiem chrystianizmu. Rozgłos zdobyły jego „Wyznania” (autobiografia religijna), dzieło historyczne „Państwo Boże” oraz traktaty teologiczne „O prawdziwej religii” i „O Trójcy”. Augustyn potępiał pogląd o niepokalanym poczęciu Maryi i traktował go jako zabobon. W 1854 wbrew jego opinii ustanowiono taki dogmat.
360 — Chwilowy regres chrześcijaństwa. Wprowadzenie zwyczaju czczenia aniołów. Powstaje nowa „nauka” – angelologia.
361–363 — Julian Apostata ogłoszony przez armię imperatorem usiłuje przeprowadzić reformę państwa. Tępi przepych i blichtr. Odwraca się też od chrześcijaństwa widząc jego drapieżność i zakłamanie (głoszenie prawd całkowicie sprzecznych z postępowaniem kapłanów). Niestety ma okazję się jeszcze przekonać, jak chrześcijanie traktują boskie przykazanie „nie zabijaj”. Ginie zamordowany przez własnego żołnierza chrześcijanina w imię „świętości wiary”. Dzieje się to podczas wyprawy przeciw Szarpurowi II nad rzeką Tygrys.
364 — Na synodzie w Laodycei Kościół zabronił świętowania soboty. W Kanonie XXIX tegoż synodu widnieje następujący zapis: „Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu; powinni szczególnie uczcić Dzień Pański będąc chrześcijanami, i jeśli to możliwe, nie pracować w tym dniu. Jeśli jednak będą judaizować w tym dniu, zostaną odłączeni od Chrystusa” (C.J. Hefele, History of the Councils of the Church).
— Kanon VIII nakazuje chrzcić powtórnie niektórych nieortodoksyjnych chrześcijan – frygijczyków, zwolenników gnostyka Montana.
375–383 — Cesarz Flawiusz Gracjan zrzeka się tytułu Pontifex Maximus, czyli najwyższego kapłana. Od tego momentu najwyższym kapłanem staje się biskup Rzymu.
Zrzekając się tytułu, cesarz pozbawił pogańską religię poparcia państwowego. Zaczął stosować represje przeciw poganom i nieortodoksyjnym chrześcijanom.
381 — Sobór Konstantynopolitański I. Do obowiązującej dotychczas Konstantyńskiej „dwójcy świętej” cesarz Teodozjusz dołączył oficjalnie trzecią osobę, tzw. „Ducha Świętego”. Uzupełniono nicejskie wyznanie wiary do postaci Credo (czyli wyznania wiary) nicejsko-konstantynopolitańskiego.
382 — Synod w Rzymie zwołany przez Damazego ustanawia zwierzchnictwo Kościoła rzymskiego nad pozostałymi. Uchwała głosi: „Choć kościoły katolickie rozsiane na ziemi są jedną komnatą ślubną Chrystusa, święty kościół rzymski jednak został wywyższony ponad wszystkie kościoły nie uchwałami żadnych synodów, lecz otrzymał prymat słowami Pana i Zbawiciela naszego”. Dotąd nie istniał jeden, wielki Kościół katolicki, tylko wiele pomniejszych i nieraz konkurujących ze sobą.
384–399 — Papież Syrycjusz po raz pierwszy w historii Kościoła opowiedział się za celibatem duchowieństwa.
385 — Po raz pierwszy katoliccy biskupi polecili ściąć innych chrześcijan z powodów wyznaniowych. Miało to miejsce w Trewirze.
— Hieronim przekłada Biblię na łacinę. Nazwano ją Wulgatą. Od VIII w. jest ona powszechnie używana przez Kościół.
390 — Synod w Hipponie rozpoczyna ratyfikację kanonu „Pisma Świętego”.
391 — 78 lat po uznaniu chrześcijaństwa za religię tolerowaną, a nawet uprzywilejowaną przez cesarza Konstantyna Wielkiego, zostaje ono uznane za religię państwową przez cesarza Teodozjusza.
— Motłoch chrześcijański podburzony przez biskupa Aleksandrii, Teofila, spalił największą na Ziemi bibliotekę, gromadzącą 600–700 tysięcy zwojów – bezcennych skarbów starożytnej literatury grecko-rzymskiej. Potem Watykan usiłuje ten barbarzyński czyn przypisać kalifowi Omarowi I. Jest to nieusprawiedliwione, bowiem kiedy ten zdobył Aleksandrię, nie było już czego niszczyć.
Wkrótce zamknięto starożytne akademie, skończyło się nauczanie kogokolwiek poza murami kościołów. Zastój spowodowany działaniami świętego kościoła zahamował rozwój cywilizacji i opóźnił postęp naukowy o setki lat… Proces walki księży z prawdą naukową trwa nadal…
393 — Synod w Kartaginie kończy ratyfikować kanon „Pisma Świętego”. Ostatnia starożytna Olimpiada.
394 — Teodozjusz zabronił kontynuacji „barbarzyńskiej” tradycji olimpiad. Od tego momentu zaczyna się umartwianie, wieczne poczucie winy u wiernych nie wiadomo z jakiego powodu. To znaczy wiadomo. Chodzi o bełkot dotyczący grzechu pierworodnego.
395 — Podział cesarstwa przez synów Teodozjusza Honoriusza i Arkadiusza na Wschodnie i Zachodnie. Arkadiusz otrzymuje Cesarstwo Wschodnie. Augustyn (zwany świętym) zostaje biskupem Hippony.
411 — Początek sporu o pelagianizm (Pelagiusz – asceta irlandzki, 384–410), czyli o wolność woli człowieka, który z natury nie jest ani dobry, ani zły. Chodzi tu o negację wpływu grzechu pierworodnego na człowieka. Grzech pierworodny Adama i Ewy jest tu jedynie złym przykładem, a nie obciążeniem dziedziczonym przez następne pokolenia.
415 — Tłuszcza zamordowała Hypatię, opiekunkę biblioteki aleksandryjskiej. Dla ówczesnych chrześcijan Hypatia była symbolem nauki i wykształcenia – czyli światopoglądu sprzecznego z rosnącym w świecką siłę chrześcijaństwem. Rozum, wiedzę i osobiste doświadczenie uważano za zbędne i szkodliwe dla wiary, do tego były to nauki głoszone przez kobietę, spadkobierczynię grzesznej Ewy. Utożsamiano je z błędnym i grzesznym pogaństwem.
Hypatia była kobietą wielkiej urody, wiedzy i inteligencji. Jej działalność i osoba kłóciły się ze światem religii chrześcijańskiej (rządzonym przez mężczyzn) i oczekiwaniem na rychłe przyjście Sądu Ostatecznego (ważna była wiara, nie wiedza). Działalność Hypatii była powodem napięć pomiędzy poganami a chrześcijanami, kilkakrotnie przeradzających się w zamieszki.
W marcu 415 roku podburzona przez Cyryla hałastra zawlokła Hypatię do kościoła, gdzie została pocięta muszlami ostryg i zamordowana przez fanatycznych mnichów, zwolenników Cyryla. Zdarzenie to wstrząsnęło nawet chrześcijanami, miało też inne konsekwencje dla całego miasta – w poczuciu zagrożenia wielu uczonych opuściło wkrótce potem Aleksandrię i promieniujący na cały antyczny świat ośrodek naukowy podupadł.
418 — Synod w Kartaginie wprowadza chrzest niemowląt, co służy automatycznemu przyrostowi szeregów Kościoła. Od XII w. przekształcono go w chrzest przez pokropienie.
Biblia zaleca chrzest dorosłych jako wyraz świadomej i osobistej decyzji zawarcia przymierza z Bogiem, którą powinno poprzedzać poznanie zasad wiary i pokuta rozumiana jako zmiana życia oraz wiara w Jezusa (Mt 28,19; Mk 16,16; Dz 2,38). Nie można za kogoś zdecydować ani kogoś przymusić do chrztu.
428 — Nestoriusz, patriarcha Konstantynopola, zwolennik chrystologii antiochskiej, odrzuca w stosunku do Marii określenie „rodzicielka boga” i przyjęcie „rodzicielka Chrystusa” (czyli dualizm istoty bosko-człowieczej… dwie natury Jezusa).
431 — Sobór Efeski I potępia nestorianizm i przyjmuje zasadę wiary w boską naturę Jezusa i uznaje Marię za „Bożą Rodzicielkę”. Wyrażenie Christo Tokos – Matka Chrystusa – zostało zastąpione przez Theo Tokos – Boga Rodzica. Początek kultu Maryi, który odwzorowuje pogański kult bogini-matki. Według Biblii cześć, pokłony, modlitwy należą się tylko Bogu.
Ten i następne sobory nie są uznawane przez Kościół asyryjski.
449 — Sobór Efeski II zwołany przez cesarza Teodozjusza II w celu zakończenia sporu o naturę Jezusa. Wzięło w nim udział około 150 biskupów.
Obradami soboru kierowali Teodozjusz II i patriarcha Aleksandrii Dioskur, obaj będący zwolennikami monofizytyzmu. Do obrad w soborze nie dopuszczono wielu przeciwników monofizytyzmu, chcąc utrzymać liczebną przewagę jego zwolenników. Dioskur nie zezwolił na odczytanie listu papieża Leona I.
Kiedy nieliczna mniejszość przeciwników monofizytyzmu zaczęła protestować przeciwko uchwałom soboru, do kościoła w którym odbywały się obrady, wtargnęła uzbrojona grupa i siłą usunęła opornych biskupów z miejsca obrad. Z powodu tych zdarzeń sobór ten zyskał miano synodu zbójeckiego.
Sobór uznał nauki Eutychesa za prawowierne i przyjął monofizytyzm. Leon I odmówił uznania uchwał soboru.
Śmierć Teodozjusza II w 450 i wstąpienie na tron nowego cesarza, będącego przeciwnikiem monofizytyzmu, doprowadziła do zwołania w 451 nowego soboru w Chalcedonie, na którym zostały cofnięte wszystkie uchwały synodu zbójeckiego.
449 — Leon I wprowadza prymat biskupa Rzymu nad innymi biskupami i tym samym staje się pierwszym papieżem w dzisiejszym rozumieniu tego słowa. Dotąd istniało wiele rozproszonych tez o prymacie, a każdy biskup większego miasta nazywany był papieżem, czyli „papa”.
— Leon I rozszerzył zakaz małżeństw na subdiakonów.
— W połowie V wieku dzień 15 sierpnia staje się świętem Wniebowzięcia NMP, a cesarz Maurycjusz ustanawia ten dzień świętem dla całego Cesarstwa.
451 — Sobór Chalcedoński, czwarty sobór powszechny. Odrzucił monofizytyzm, sformułował doktrynę o dwóch naturach Chrystusa: boskiej i ludzkiej. Ten sobór i następne nie są przyjmowane przez tzw. kościoły przedchalcedońskie (dawniej nazywane monofizyckimi).
VI wiek — [*] Chrześcijański filozof Beothius, pisał: „Kobieta jest świątynią zbudowaną na bagnie”.
— Za sprawą mnichów irlandzkich spowiedź „na ucho” rozprzestrzenia się po całej Europie. Do tego czasu spowiedź na ogół odbywano publicznie i to bardzo rzadko w ciągu całego życia.
— Małżeństwa zawarte przez duchownych po wyświęceniu uznawane są za nieważne (praktyka poszła inną drogą).
— Na mocy cesarskiego dekretu, wszyscy poganie zostali uznani za ludzi bez majątku i praw: „iżby ograbieni z mienia, popadli w nędzę”.
— Początek represji wobec chrześcijan święcących sobotę. Sobota – siódmy dzień tygodnia – jest w Biblii dniem świętym jako pamiątka stworzenia świata (Rdz 2,2–3); nakaz święcenia soboty (szabatu) zawarty jest w Dekalogu (Wj 20,8–11) i przestrzegany przez Jezusa, apostołów i pierwszych chrześcijan.
508 — Zwycięstwo króla Franków, Chlodwiga, zwolennika chrześcijaństwa rzymskiego, nad innymi książętami frankijskimi. Kościół rzymski podporządkował sobie prawie całą Europę zachodnią. Od tamtego czasu jest stale uwikłany w politykę. Biblia nakazuje rozdział Kościoła od państwa; związek między Kościołem a władzą świecką nazywa nierządem (Jr 2,20–31; Ez 16,17–19; Oz 2,5) i obrzydliwością (Ap 18,9).
538 — Cesarz Justynian wywyższył biskupa Rzymu Linusa. Faktyczny początek instytucji papiestwa. Papież jako następca Piotra jest skałą i głową Kościoła; według Biblii Jezus jest skałą i głową Kościoła (1Kor 3,11; 10,4; 1P 2,8).
539 — Ustanowiono władzę papieży oraz ofiarę mszy świętej. Prymat papieży zastąpiono zwierzchnictwem nad całym Kościołem.
547 — Ustanowienie postu czterdziestodniowego.
553 — Sobór Konstantynopolitański II, piąty sobór powszechny. Potwierdził doktryny i kanony poprzednich soborów. Potępiono na nim Trzy Rozdziały Orygenesa, w tym teorię preegzystencji dusz, oraz papieża Wigiliusza (ale nie Kościół Rzymski). Cesarz nakazał skreślić jego imię z wykazu papieży.
585 — Na drugim synodzie w Maçon jeden z biskupów utrzymywał, że kobieta nie może być zwana człowiekiem (mulierem hominem non posse vocari). Czasem twierdzi się także, że na tym synodzie biskupi głosowali nad problemem, czy kobiety mają duszę.
589 — Trzeci synod w Toledo poleca biskupom, by sprzedawali kobiety podejrzane o spółkowanie z księżmi, a uzyskane ze sprzedaży pieniądze przeznaczali na cele charytatywne (podobny nakaz wydaje czwarty sobór w Toledo w 633 r.).
593 — Papież Grzegorz I wprowadził wiarę w czyściec, dla uzdrowienia finansów kurii rzymskiej poprzez sprzedaż odpustów od kar czyśćcowych. Dusza wierzącego najczęściej ląduje w wymyślonym przez papieża czyśćcu, gdzie czasowo cierpi za grzechy, a czas trwania cierpień zależy od rodzaju grzechów i płacenia księdzu przez krewnych na ziemi. Dusza niewierzącego ląduje w piekle (miejsce wiecznych męczarni).
Od tej pory bóg na sądzie ostatecznym nie stawiał dusz po prawicy i po lewicy lecz po prawicy, po lewicy i po środkowicy, i ci po środkowicy szli do czyszczalni, by kąpać się w kwasie azotowym, a nie w smole… W związku z powyższymi zmianami organizacyjnymi piekło musiało otworzyć dodatkowe oddziały czyśćcowe, z których dusze po odbyciu kary leciały do nieba. Za tę przysługę bóg obiecał lucyferowi coroczną odpłatność i darowanie części kar za pomoc w szczytnym dziele zbawienia.
600 — Wprowadzenie „godzinki” do M.B. oraz łaciny do liturgii.
638 — VI Synod w Toledo nakazuje przymusowe ochrzczenie wszystkich Żydów zamieszkałych w Hiszpanii.
665 – IX Synod w Toledo, którego kanon 10 stanowił: „Kto tedy, od biskupa po subdiakona, płodzi synów w małżeństwie zasługującym na potępienie, z kobietą wolną lub niewolnicą, ten powinien podlegać karze kanonicznej; dzieci z takiego haniebnego związku nie tylko nie powinny otrzymać spadku po rodzicach, lecz na zawsze, jako niewolnicy, stanowić własność Kościoła, którego kapłanami byli ich ojcowie, gdyż ci spłodzili ich w nagannych okolicznościach”.
680–681 — Sobór Konstantynopolitański III, szósty sobór powszechny. Potępił monoteletyzm (pogląd, że Chrystus, zarówno w swojej naturze boskiej, jak i ludzkiej, kierował się jedną wolą). Zaczęto używać krzyża jako godła.
692 — Sobór w Trullo, który był przedłużeniem poprzedniego. Zajął się głównie sprawami administracji i dyscypliny kościelnej. Nie uczestniczyli w nim biskupi Zachodu i jego kanony nie są uznawane przez Kościół Katolicki. Prawosławni traktują go jako część szóstego soboru powszechnego.
694 — XVII Synod w Toledo uznaje wszystkich Żydów za niewolników. Ich kapitały ulegają konfiskacie, zostają im też odebrane dzieci od siódmego roku życia wzwyż.
705 — Papież Jan VII podpisał uchwały Synodu Trullańskiego II, który orzekł, że nad Kościołem powszechnym stoi nie jeden papież, ale dwóch papieży o równych prawach – papież Konstantynopola i Rzymu.
715 — Wprowadzono modlitwy do świętych.
726 — W Rzymie zaczęto czcić obrazy świętych. Kościół rzymski z Dziesięciu Boskich Przykazań usunął drugie, które brzmi: „Nie uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny tego, co jest na niebie w górze i co na ziemi nisko, ani z tych rzeczy, które są w wodach pod ziemia. Nie będziesz się im kłaniał ani służył”. Otwarło to drogę do handlu medalikami, obrazami, szkaplerzami, krzyżykami, posągami, itp.
Przykazań jednak musiało pozostać dziesięć. Podzielił więc kościół ostatnie przykazanie, mówiące o niepożądaniu ani żony, ani osła, ani wołu, na dwie części i odtąd katolicy mają też Dziesięć Przykazań, tak jak i Żydzi.
753 — Synod w Metzu. Zdarzało się, iż duchowni hańbili kobiety w świątyniach. Dopuszczali się tego nawet wobec najbliższych krewnych i chyba nierzadko. Dlatego też na synodzie postanowiono: „Jeśli duchowni uprawiają porubstwo z zakonnicami, matkami (!), siostrami itd., to posiadających wyższe święcenia trzeba pozbawiać ich stanowisk, a kapłanów z niższymi święceniami chłostać”.
783 — Nastał zwyczaj całowania nóg papieża.
787 — Sobór Nicejski II, siódmy sobór powszechny, na którym ostatecznie usunięto drugie przykazanie biblijnego Dekalogu, potępiając ikonoklazm, dopuszczając kult relikwii i obrazów oraz modlitwy do świętych. Zakaz kultu wizerunków to jedno z dziesięciorga przykazań (Wj 20,4–5); Biblia zawiera zakaz zmiany przykazań (Mt 5,18).
800 — Papież rzymski Leon III stał się świeckim księciem.
801 — Leon III ustanowił Dni Krzyżowe.
813 — Oznajmiono o wzięciu Marii Panny do nieba. Ustanowiono Święto Wniebowzięcia NMP.
835 — Papież Jan XI ustanawia osobne święto ku czci Wszystkich Świętych, wyznaczając na dzień im poświęcony 1 listopada.
850 — Zniszczenie autonomii biskupów (podporządkowanie ich Rzymowi) przez fałszywe dekretalia rzekomego Izydora.
869–870 — Sobór Konstantynopolitański IV (katolicki), według Kościoła Katolickiego ósmy sobór powszechny, nieuznawany przez prawosławie. Potępiono Focjusza, uznając go za schizmatyka. Potępienie to, odrzucone przez biskupów wschodnich, usankcjonowało podział chrześcijaństwa na katolicyzm i prawosławie.
879–880 — Sobór Konstantynopolitański IV (prawosławny). Zrehabilitował i przywrócił patriarchę Focjusza na zajmowane stanowisko, początkowo uznany na Zachodzie jako powszechny, jednak następnie odrzucony. Podtrzymano opinię o błędach Focjusza.
X wiek — Odo z Cluny (878–942) głosił, że „Obejmować kobietę to tak jak obejmować wór gnoju…”.
Woda była szkodliwa dla zdrowia, więc się ówczesne chrześcijanki nie myły z przyczyn religijnych, nadto samo dotykanie „tych” części ciała było grzechem…
I dalej: „Gdyby ludzie mogli dostrzec to, co kryje się pod skórą… oglądanie kobiety powodowałoby tylko wymioty… Skoro sami nawet koniuszkami palców nie chcemy dotykać śluzu i łajna, dlaczego tak gorliwie pożądamy objęcia naczynia z nieczystościami”.
— Cała Europa znalazła się pod panowaniem papieży.
95 procent ludności nie umiało ani czytać, ani pisać; ludzie żyli w ciemnocie i brudzie; wodę uważano za szkodliwą dla zdrowia, a mycie się za grzech; kwitły przesądy i gusła. Załamuje się aktywność na polu medycyny, techniki, nauki, edukacji, sztuki i handlu. Rozpoczyna się mroczny okres w historii Europy. W tym okresie kraje islamskie rozwijały się prężnie. Kwitł handel, nauka, sztuka, przemysł.
— Kardynał Boroniusz pisał o papieskim dworze: „Jakżeż wyglądał rzymski Kościół w tych czasach? Jaki ohydny! Tylko wszechwładne kurtyzany rządzą w Rzymie! One to nadają, zmieniają i odbierają biskupstwa, a wstyd mówić, one to sadzają na tronie św. Piotra swych kochanków, fałszywych papieży…".
955–964 — Papież Jan XII. Kremoński biskup Luitprand opowiadał o nim: „… żadna kobieta nie miała odwagi pokazać się na ulicach Rzymu, ponieważ Jan gwałcił wszystko: dziewczęta, mężatki i wdowy, nawet na grobach świętych apostołów”. Oskarżano go także o wykastrowanie pewnego kardynała; o to, że pił wino za zdrowie diabła, a przy grze w kości, zaklinał się na Wenerę i Jowisza…
Jan XII zakończył życie bardzo romantycznie, jak w najlepszym melodramacie: uwiódł mianowicie żonę jednemu z bardziej pobożnych a zarazem krewkich Rzymian, a ten przydybawszy swoją żonę w objęciach Namiestnika Chrystusa, tak go obił wbrew miłosierdziu ewangelicznemu, iż papież Jan XII zmarł w kilka dni później wskutek zadanych ran.
993 — Papież Jan XV zaczyna kanonizować zmarłych – mianuje pierwszych świętych i rozpowszechnia kult matki Jezusa jako Matki Boga. Szczególny to zaszczyt dla paulinów, bowiem napędza im wypłacalną klientelę. Kult świętych to dla Kościoła prawdziwa żyła złota.
1000 — Ustanowiono odrębne uroczystości Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny.
— Chrześcijanie całej Europy oczekiwali w wielkim przerażeniu końca świata, który to kataklizm miał nastąpić, gdy pradawny potwór „Lewiatan” śpiący w rzymskich katakumbach przebudzi się z woli Pana i w ramach kary za grzechy pożre cały świat chrześcijański…
Powyższe zajście nie miało miejsca, więc szczęśliwy Papież wraz z owieczkami zarządził wielką fetę i czas zabaw i dziękczynienia Panu za dobroć i ratunek dla świata… Tak powstał KARNAWAŁ.
A TAK WYGLĄDAŁ ŚWIAT ZIEMSKI I NADPRZYRODZONY WEDŁUG KOŚCIELNYCH NA PRZEŁOMIE PIERWSZEGO I DRUGIEGO TYSIĄCLECIA NASZEJ ERY.
Bóg był wówczas feudalnym panem, władcą niebiańskiej fortecy, podobnej na niektórych sztychach do pałacu Karola Wielkiego w Akwizgranie. Siedział na tronie i z wysoka spoglądał na anioły i ludzi – swoich wasali. A wasale gestem dłoni złożonych do modlitwy, który jeszcze do niedawna oznaczał przejście pod władzę suwerena, oddawali mu się na służbę.
Świat ziemski i nadprzyrodzony trwały w przemieszaniu. Między niebem a ziemią odbywał się nieustanny ruch. Czuwający aniołowie w razie potrzeby przybywali ludziom z pomocą, kohorty demonów stale kusiły do grzechu. Diabeł, wiarołomny wasal Boga, miał jeszcze wówczas sporo z fauna czy satyra, ale jego moc rosła.
Już nawet klasztorne mury nie dawały pewnej obrony. Doświadczył tego mnich (…), któremu zły ukazał się pewnej nocy przed jutrznią w nogach łóżkach. „Postaci był, na ile ocenić mogłem, niewielkiej, szyję miał cienką, twarz chudą, oczy bardzo czarne, czoło pomarszczone, nos wąski, wargi grube, podbródek ścięty i mały, capią bródkę, uszy włochate i postrzępione, włosy zjeżone i gęste, zęby psie, czaszkę spiczastą, pierś bombiastą, garb na plecach, trzęsący się tyłek, odzienie plugawe” – opisywał wstrząśnięty mnich.
KOŚCIÓŁ POTWIERDZIŁ TO OBJAWIENIE I TAKI OBRAZ DIABŁA PRZYJĄŁ W SWYCH NAUKACH… ANIOŁ WYGLĄDAŁ Z GOŁA INACZEJ… A JAK??? PÓJDŹCIE SE DO KOŚCIOŁA, TAM ICH PEŁNO, TO SOBIE OBEJRZYJCIE…
XI wiek — O francuskich biskupach jeden z historyków tego okresu, pisał:
„… opactwa, biskupstwa, nawet arcybiskupstwa znalazły się po większej części w rękach prałatów, którzy prowadzili hulaszczy żywot drobnych feudałów. Za czasów Filipa I biskupem Beauvais był człowiek niepiśmienny i rozpustny. Angeran, biskup w Lens, dogmaty wiary obrócił w błazeństwa; Pons, opat Saint-Medarrd w Soissons, okradał własne opactwo; opat Saint-Denis, Iwo, poddawał torturom tych, którzy donosili o jego orgiach; Manasjasz, arcybiskup Reims, był człowiekiem nieokrzesanym, trudniącym się raczej polowaniem i rozbojem niż służbą bożą…
Ci gorszyciele-prałaci z kolei sprzedawali urzędy kościelne, którymi dysponowali, i oczywiście na myśl im nie przychodziło, by od księży i mnichów wymagać czystości obyczajów, której sami nie posiadali”.
Oto biskup Ranulph z Durham, który żyje jak sułtan. Nagie dziewczęta usługują mu do stołu; kuzynka biskupa dzieli łoże z papieskim legatem. Biskup Henryk z Luttich ma kochankę w osobie przełożonej klasztoru, oraz harem, w którym spłodził 14 synów. Biskup z Tarentu będąc legatem papieskim w Szwajcarii, pisał, że zakonnice pozwalały sobie tam na wszystko, a jedynie zajście w ciążę karane było ciemnicą. Natomiast nic nie wspomina o dzieciach zakonnic.
Biskup bazylejski, Henryk, pozostawił po sobie 20 dzieci, a jego imiennik, biskup z Leodium, za niemoralne prowadzenie się, wykluczony został ze stanu duchownego. Jednakże nie tak łatwo dał się spławić z posady biskupa… Zamordował następcę, a po swojej śmierci zostawił 61 sierot.
Zakonnice w Bamberii musiały zarabiać na chleb płatną miłością z powodu skąpstwa matki przełożonej. Przeorysza klasztoru Corella w Navarze, miała kilkoro dzieci z prowincjałem karmelitów bosych, któremu dała później za kochankę swoją siostrzenicę, „iżby czyn ten miał większą zasługę w oczach Boga”. Widziano zakonnice i mnichów przy połogach innych mniszek, których nowo narodzone niemowlęta natychmiast duszono, a czyniono to wszystko pośród „postów i tysiąca innych oznak świątobliwej pobożności”.
1015 — Bonifacy VII wprowadził przymusowy celibat dla duchownych, aby rozwiązać problem przejmowania spadków przez ich rodziny. Dotąd duchowni mieli żony i dzieci. Także apostołowie mieli żony (Mt 8,14–14; 1Kor 9,5). Biblia pozostawia wybór człowiekowi (Mt 19,12), zachęcając do wyboru duchownych spośród wiernych mężów (1 Tym 3, 1–4).
1032 — W Polsce wybucha powstanie przeciw biskupom. Powodem jest ubożenie ludności na skutek przejmowania majątków przez Kościół oraz prześladowania religijne dawnej rodzimej wiary.
1047 — Klemens II powtórzył wcześniejsze zakazy utrzymywania przez duchownych związków z kobietami, najwidoczniej nie odnosiły one żadnego skutku.
1049–1054 — Papież Leon IX. W czasie swojego pontyfikatu zwoływał liczne synody, które zajmowały się głównie zwalczaniem symonii w Kościele i wprowadzeniem celibatu wśród kleru. Ostro potępił małżeństwa księży oraz zaostrzył za nie kary kościelne.
1054 — Michał Ceruliusz, patriarcha kościoła wschodniego i Leon IX (pośrednio) obrzucili się nawzajem klątwami – Schizma Wschodnia. Kościelne imperium rozpadło się na Kościół zachodni (uznający zwierzchność papieża) i na Kościół wschodni, odrzucający jego władzę. Katolicyzm, odchodząc od rdzenia chrześcijaństwa, staje się najliczniejszą sektą w jego łonie.
1055 — Wiktor II powtarza rozporządzenia antymałżeńskie dla kleru.
1056 — Stefan IX powtarza niedawny zakaz.
1059 — Mikołaj I ogłosił suspensę (zawieszenie w czynnościach kapłańskich) dla żonatych księży, a wiernym zakazał uczestniczyć w mszach przez nich odprawianych.
1060 — W ośrodku prawosławnego monastycyzmu na terenie Półwyspu Athos wchodzi w życie zakaz przebywania kobiet i zwierząt płci żeńskiej, obowiązujący do dziś. Podobne zakazy wprowadzono na terenie wielu innych klasztorów męskich, ponieważ kobiety i samice zwierząt były często przez mnichów gwałcone.
1061–1073 — Aleksander II wysłał legatów do krajów katolickich, aby kontrolować dekrety celibatowe.
1073–1085 — Pontyfikat papieża Grzegorza VII. Jego przewodnią ideą było „wyniesienie papiestwa” (nie Chrystusa) nad wszystkie trony i mocarstwa świata. Wprowadził zasadę kanonicznego wyboru papieży przez kardynałów (konklawe). Grzegorz VII wprowadził też ostatecznie celibat, tj. obowiązek bezżeństwa księży. Zmuszając podległy sobie kler do przyjęcia „czystości”, wprowadził w Kościele totalny nierząd.
Tenże Grzegorz VII mianował ukochaną hrabinę, Matyldę Toskańską, „córką św. Piotra”, chcąc wobec otoczenia usankcjonować i usprawiedliwić obiekt swoich namiętności. Być może, iż kierował się opinią św. Hieronima, który chrześcijańskie dziewice, nazwał „synowymi Boga”. Ale czy rzeczywiście Matylda była dziewicą, w to należy wątpić.
1075 — Grzegorz VII wydał dekret o zniesieniu świeckiej inwestytury (prawo nadawania godności kościelnych). Odtąd nadawanie godności osobom duchownym miało być dokonywane wyłącznie przez papieża.
1077 — Grzegorz VII ustanowił formalną „klątwę”, czyli wyklęcie przez instytucję Kościoła (nie mylić ze zwykłą klątwą).
1079 — Grzegorz VII zadekretował pozbawienie urzędów żonatych księży. Przelał o to wiele krwi, „księża świeccy, przeważnie żonaci, rzucali się na legatów obwieszczających celibat, byliby ich targali; ale podniesiono przeciwko nim laików, tj. ludność parafialną, której zapowiedziano, że sakramenty udzielone przez księży żonatych nie są ważne”. Zarządzenia poprzednich papieży w tej kwestii nie były respektowane, jeszcze w drugiej połowie XI w. większość księży miała żony. Reforma gregoriańska pozwoliła ostatecznie zatriumfować celibatowi.
Narzucając klerowi celibat, „święty” Grzegorz VII spowodował tragedię wielu ludzi. Rozrywanie małżeństw, porzucanie żon i dzieci, lub odejście ze stanu duchownego. Ale wraz z wprowadzeniem celibatu, upadła moralność kleru. Z całym tragizmem okazało się niebawem, że cel, jaki osiągnął Grzegorz VII, był jednoznaczny z walką człowieka z przyrodzonymi cechami. Mimo wszystko, wołanie matki-natury okazało się silniejsze od autorytetu papieża i jego poronionych doktryn. I w dziedzinie celibatu Kościół poniósł druzgocącą klęskę.
Porywać się do walki z naturalnymi potrzebami człowieka jest w najwyższym stopniu niemoralne, a nade wszystko chore. Zbrodnią jest zmuszanie zdrowych jednostek do wstrzemięźliwości płciowej. Celibat nie jest niczym zdrowym. Jest rzeczą udowodnioną wielokrotnie, że celibat na całe życie łatwo prowadzi do zboczeń płciowych. Tak więc z punktu widzenia fizjologii, czystości gatunku człowieka, oraz moralności, celibat jest antyludzki. Wstrzemięźliwość seksualna ma zawsze podłoże chorobowe, a nie nadprzyrodzoną zdolność oraz umiejętność „wytrzymania” bez stosunku płciowego.
Osobnicy płci obojga, oficjalnie żyjący w celibacie, zaspakajają swoje chucie w wyrafinowanych formach, często znajdując wśród „swoich”, partnerów o podobnych skłonnościach. I tak przykładowo, Kościół tępiąc homoseksualizm, wykazuje najwyższą formę obłudy, bowiem ta akurat forma zaspakajania seksualnych potrzeb, jest w szeregach kleru najbardziej rozpowszechniona. To samo odnosi się do kobiet-zakonnic.
1079 — Zdrajca i renegat biskup Stanisław Szczepanowski staje po stronie zbuntowanych mieszczan przeciwko królowi Bolesławowi Śmiałemu (ok. 1043 – ok. 1082). Kiedy biskup poniósł zasłużoną śmierć za zdradę majestatu, Kościół ogłosił go „świętym” i patronem Polski; leży w sarkofagu na Wawelu.
1095 — Synod w Clermont: ustanowienie odpustów grzechów. Papież Urban II skrytykował prześladowania pielgrzymów przez Turków i wezwał rycerstwo Europy do walki o oswobodzenie grobu Chrystusa w Jerozolimie. Wezwanie, połączone z zapowiedzią odpuszczenia grzechów uczestnikom wyprawy i nadzieją zdobycia bogactwa Wschodu, znalazło żywy oddźwięk wśród feudalnego rycerstwa. W ten sposób papież zainicjował pierwszą wyprawę krzyżową.
1096–1099 — Pierwsza wyprawa krzyżowa rycerstwa przede wszystkim francuskiego, włoskiego i niemieckiego z Gotfrydem de Bouillon, księciem Lotaryngii na czele.
1099 — Krzyżowcy po długim oblężeniu zdobyli Jerozolimę i splądrowali miasto. Nastąpiła masakra Muzułmanów i Żydów (w tym około 70 000 Saracenów). Kronikarz Rajmund d’Aguilers pisał: „Na ulicach leżały sterty głów, rąk i stóp. Jedni zginęli od strzał lub zrzucono ich z wież; inni torturowani przez kilka dni zostali w końcu żywcem spaleni. To był prawdziwy, zdumiewający wyrok Boga nakazujący, aby miejsce to wypełnione było krwią niewiernych” (Historia Francorum qui ceperunt Jeruzalem).
Utworzono feudalne państwo – Królestwo Jerozolimskie, którego pierwszym władcą został Gotfryd de Bouillon z tytułem obrońcy Grobu Świętego.
XII wiek — Kościół wprowadza odpusty za grzechy, najbardziej wynaturzoną formę zapracowywania sobie na zbawienie. Umożliwiają uwolnienie się za pieniądze nawet od przyszłych grzechów, a płatne msze i wypominki dopomagają w zbawieniu zmarłych. Po śmierci można pieniędzmi i modlitwą wykupić człowieka od kary za grzechy i skrócić jego cierpienie.
Według Biblii o przyjęciu lub odrzuceniu Bożej oferty zbawienia człowiek decyduje za życia; w momencie śmierci zostaje osądzony (Hbr 9,27); zmarłemu nie można pomóc ani modlitwą, ani odpustem, ani wykupieniem mszy za duszę (Koh 9,4–5, 10), każdy odpowiada za siebie (Ez 18,20; Hi 7,9–10).
— Rozpowszechnia się zwyczaj udzielania chrztu przez pokropienie. Trudno było bowiem w krajach północy w zimie przeprowadzać chrzest klasyczny poprzez zanurzenie w wodzie. Biblia zaleca chrzest przez zanurzenie (gr. baptizō, „chrzczę”, znaczy dosłownie „zanurzam”).
1123 — Sobór Laterański I, dziewiąty sobór powszechny.
— Sobór zatwierdził „spowiedź na ucho”. Dotychczas od około 500 roku forma taka była stosowana tylko wyjątkowo w przypadku wątpliwości co do zaistnienia bądź natury grzechu.
— Uregulowano kwestię inwestytury i zakazano księżom zawierania małżeństw.
W Kościele katolickim celibat jest wymagany od osób wyświęconych (niektórych diakonów, prezbiterów, biskupów) w rytuale rzymskim od XI-XII wieku i ma związek z reformą kościelną papieża Grzegorza VII, w Polsce obowiązujący od 1197. Początkowo był jednak domeną zakonów, w których składa się ślubowanie czystości.
(Źródło: Wikipedia)
Jak zakaz zawierania małżeństw przez księży ma się do zaleceń katolickiego, oficjalnego wydania Biblii?
Nauka ta zasługuje na wiarę. Jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pożąda dobrego zadania. Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, rozsądny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania, nie przebierający miary w piciu wina, nieskłonny do bicia, ale opanowany, niekłótliwy, niechciwy na grosz, dobrze rządzący własnym domem, trzymający dzieci w uległości, z całą godnością.
Jeśli ktoś bowiem nie umie stanąć na czele własnego domu, jakżeż będzie się troszczył o Kościół Boży? Nie [może być] świeżo ochrzczony, ażeby wbiwszy się w pychę nie wpadł w diabelskie potępienie. Powinien też mieć dobre świadectwo ze strony tych, którzy są z zewnątrz, żeby się nie naraził na wzgardę i sidła diabelskie.
Diakonami tak samo winni być ludzie godni, w mowie nieobłudni, nie nadużywający wina, niechciwi brudnego zysku, [lecz] utrzymujący tajemnicę wiary w czystym sumieniu. I oni niech będą najpierw poddawani próbie, i dopiero wtedy niech spełniają posługę, jeśli są bez zarzutu.
Kobiety również – czyste, nieskłonne do oczerniania, trzeźwe, wierne we wszystkim.
Diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami. Ci bowiem, skoro dobrze spełnili czynności diakońskie, zdobywają sobie zaszczytny stopień i ufną śmiałość w wierze, która jest w Chrystusie Jezusie.
(1Tm 3,1–13, Biblia Tysiąclecia, wyd. IV)
1139 — Sobór Laterański II, dziesiąty sobór powszechny. Potępiono nauki Arnolda z Brescii. Zlikwidowano skutki schizmy za życia antypapieża Anakleta II. Wszystkie konsekracje przez niego dokonane uznano za nieważne, usunięto z urzędów kościelnych mianowanych przez niego duchownych. Ogłoszono ekskomunikę króla Sycylii Rogera II. Potępiono i wygnano z Włoch Arnolda z Brescii. Postanowienia tego soboru można potraktować jako pierwszą w historii Europy międzynarodową konwencję o zasadach prowadzenia wojny. Chrześcijanie wyrzekli się stosowania kuszy w walkach pomiędzy sobą.
1140 — Ułożono i przyjęto 7 sakramentów świętych. Do tego czasu udzielano sakramentów w sposób nieuporządkowany (np. słowiańscy księża za jeden z sakramentów uznawali postrzyżyny!).
1143 — Za Celestyna II (1143–1144) w Rzymie wybuchł bunt przeciwko władzy papieża. Jego następca, Lucjusz II (1144–1145), ginie podczas ataku na Kapitol.
1147–1149 — Druga całkowicie nieudana wyprawa krzyżowa z królem francuskim Ludwikiem VII i cesarzem niemieckim Konradem III na czele. W wyniku niepowodzeń tej wyprawy (Turcy skutecznie zatrzymali i rozgromili krzyżowców) ruch krucjatowy przygasł w Europie na długi czas.
1163 — Synod w Tours. Powołanie Świętej Inkwizycji. Konfiskata majątków, tortury i płonące stosy dla heretyków. Biblia nie zezwala na siłowe nawracanie ludzi, lecz zachęca do pokojowego głoszenia Dobrej Nowiny (Łk 9. 52–56).
1179 — Sobór Laterański III, jedenasty sobór powszechny. Zajmował się problemami moralnymi, potępił albigensów i waldensów.
1180 — Synod w Łęczycy czyni ustępstwa dla kleru. Dobra zmarłych biskupów pozostają własnością duchowieństwa pod karą śmierci dla rodziny lub panów, którzy odważyliby się je zająć, bowiem „Bóg drwić z siebie nie pozwala”.
1189–1192 — Trzecia wyprawa krzyżowa z udziałem cesarza niemieckiego Fryderyka I Barbarossy, króla francuskiego Filipa II Augusta i króla angielskiego Ryszarda Lwie Serce. Kiedy cesarz utonął w jednej z rzek syryjskich, wojska niemieckie wróciły do Europy. Francuzi również zarządzili odwrót i na placu pozostał tylko Ryszard III z Anglikami. Najistotniejszym osiągnięciem trzeciej wyprawy krzyżowej było zdobycie przez Anglików Cypru, który pozostał w ręku krzyżowców przez mniej więcej 250 lat.
1197 — Wprowadzenie celibatu w Polsce (utrwalił się w XIV wieku). „Paweł Jasienica pisał: Aż do roku 1197 małżeństwa księży zaliczały się w Polsce do rzeczy zwyczajnych i uznawane były za ważne. Inaczej – ale też nie zawsze – działo się tylko z biskupami, którzy w znacznej części rekrutowali się spośród zachodnioeuropejskich zakonników. Jeszcze w połowie XIII wieku żył w Wielkopolsce niejaki Ogierowicz, legalny syn biskupa włocławskiego, Ogiera.
W 1197 przybył do Polski legat papieski, kardynał Piotr z Kapui, przywożąc zakaz małżeństw księży. Duchowieństwo polskie zachowało się wobec niego spokojnie, za to czeskie omal go nie zgładziło. O synach księży czyta się w źródłach jeszcze długo potem, gdyż nowe prawo przyjmowało się powoli i z oporami” (za Wikipedią).
XIII wiek — Uczony i filozof, Tomasz z Akwinu (zwany świętym, 1224–1274) głosił, że zwierzęta nie mają życia po śmierci ani wrodzonych praw, oraz że „przez nieodwołalny nakaz Stwórcy ich życie i śmierć należą do nas”.
Święty Franciszek twierdzi coś innego… Ciekawe jak dogadują się w niebie???
— O kobietach Tomasz wypowiada się tak: „Kobieta ma się do mężczyzny tak jak rzecz niedoskonała i ułomna do doskonałej”.
— Franciszek z Asyżu (zwany świętym, 1181–1226) mówił, że kto obcuje z kobietami narażony jest na „skalanie swego ducha, tak samo jak ten, kto idzie przez ogień, naraża się na poparzenie stóp”.
1202–1204 — IV krucjata zainicjowana przez Innocentego III, by wesprzeć krzyżowców w Palestynie. Na skutek polityki Henryka Dandolo, żołnierze Chrystusa zwrócili się przeciwko Bizancjum i zdobyli Konstantynopol, z zaciekłością grabiąc i wyrzynając mieszkańców. Na koniec splądrowali i spalili miasto. Zrabowano niesłychane ilości złota i srebra, a skala przemocy przekroczyła wszelkie ówczesne normy wojenne.
Na zdobytym terenie utworzono efemeryczne państewko nazwane Cesarstwem Łacińskim, które przetrwało do roku 1261, kiedy to cesarz Michał VIII Paleolog usunął rycerstwo zachodnie i odbudował państwo bizantyńskie. Przypieczętowało to rozłam między chrześcijaństwem wschodnim a zachodnim.
Według relacji kronikarza Geoffreya Villehardeuina, nigdy przedtem, od stworzenia świata, nie wywieziono z miasta tylu bogactw.
1202 — Panowanie Władysława Laskonogiego (ok. 1164–1231) to okres walki z nieposłusznym klerem rzymskim, który chwyta się rozpaczliwie papieskich roszczeń do panowania nad światem.
1204 — Zaczęła działać Święta Inkwizycja. Słudzy boga i kościoła z miłości do bliźniego i Chrystusa zamęczyli lub spalili żywcem setki tysięcy ludzi.
Piece służące do palenia ludzi, takie jakie były budowane w XX wieku przez nazistowskich Niemców, po raz pierwszy stosowane były przez chrześcijańską inkwizycję.
Tu można się zgodzić, że inkwizycja dbała o rozwój niektórych dziedzin nauki, np. tortur, wymyślając mnóstwo nowych technik, np. żelazną dziewicę, czyli metalową trumnę w kształcie człowieka podzielona na dwie zamykające się połowy z kolcami w środku… umieszczony wewnątrz człowiek był przebijany tymi kolcami bardzo powoli i konał godzinami, wyjąc z potwornego bólu… kochajmy nieprzyjacioły swoje…
„Encyklopedia katolicka” twierdzi, że inkwizycja „dużo zdziałała dla cywilizacji”. Inwencja inkwizycji w tej dziedzinie nie miała sobie równych w historii ludzkości. Nawet chińska mafia nie wymyśliła takich tortur co katolicy, możecie być więc dumni ze swych dokonań…
1208 — Innocenty III zaoferował każdemu, kto chwyci za broń, oprócz prolongaty spłat, odpustu zupełnego i boskiego zbawienia, również ziemie i majątek heretyków oraz ich sprzymierzeńców. Rozpoczęła się Krucjata Albigeńska, której celem było wymordowanie Katarów. Szacuje się, że Krucjata Albigeńska pochłonęła milion istnień ludzkich, nie tylko Katarów, ale dotknęła większą część populacji południowej Francji.
Przeor, dowodzący wojskami krucjaty, gdy mu się skarżono, że trudno jest odróżnić wiernych od heretyków, odpowiedział: „Zabijać wszystkich. Bóg ich odróżni”.
1209 — Koncylium w Awinionie przyznało, że laicy pod względem nierządu są daleko w tyle za duchowieństwem, a ono samo zepsuło społeczeństwo.
1212 — Koncylium paryskie zarzucało mnichom, że czerpią dochody z udzielania pozwoleń na rozpustę. Stwierdziło, że biskupi pobierali stosowną opłatę od podległych sobie księży za pozwolenie utrzymywania konkubin. Kanclerz praskiego uniwersytetu także opowiadał się wówczas za konkubinatem, ponieważ – jak twierdził – „ksiądz, który ma utrzymankę, szanuje przynajmniej honor żon i córek parafian”.
1212 — Jedna z większych zbrodni papieskich: wyprawa krzyżowa dzieci z Francji i Niemiec. Dzieci, przewiezione do Aleksandrii przez nieuczciwych właścicieli okrętów, zostały sprzedane w niewolę, głównie do domów publicznych.
1215 — Sobór Laterański IV, dwunasty sobór powszechny. Sformułowano dogmat o przeistoczeniu, potępiono naukę Joachima di Fiore, sformułowano doktrynę o prymacie papieskim.
— Wprowadzono obowiązkową spowiedź uszną w okresie wielkanocnym; kapłan otrzymał władzę odpuszczania grzechów. Zgodnie z Biblią tylko Bóg może odpuszczać grzechy; należy je wyznawać bezpośrednio Bogu (tzw. spowiedź serca) i bliźnim, wobec których zawiniliśmy, i prosić ich o wybaczenie (Mt 6,6–12; 9,2–3; Dz 8,22).
— Wprowadzono dogmat na temat eucharystii: od tamtego czasu jest ona rzeczywistą i powtarzalną ofiarą za grzechy, składaną Bogu; hostia jest prawdziwym ciałem, a wino prawdziwą krwią Jezusa. Nie są to symbole; przemienienie (transsubstancjacja) następuje na skutek formułki automatycznie wypowiadanej przez kapłana – Jezus na jego hasło pojawia się w opłatku; wierni konsumują prawdziwego Chrystusa.
Według Biblii eucharystia jest ofiarą symboliczną i pamiątką prawdziwej, jednorazowej i niepowtarzalnej ofiary Jezusa na krzyżu (Hbr 10,12–18; J 19,30).
1217–1270 — Kolejne wyprawy krzyżowe, które ogniem i mieczem próbowały przenieść chrześcijaństwo do niewiernych, kończą się fiaskiem. Kiedy podczas siódmej wyprawy wybucha wśród krzyżowców epidemia dżumy (Ludwik IX, dowódca wyprawy, również pada jej ofiarą), resztki armii wracają do Europy. Od tego czasu posiadłości krzyżowców przechodzą stopniowo w ręce tureckie.
1229 — Z powodu potajemnych zebrań wiernych dla czytania Biblii i interpretowania jej w sposób godzący w nauczanie i praktykę kościelną, papież Grzegorz IX zakazał czytania Biblii pod sankcją kar inkwizycyjnych. By ludzie nie widzieli jawnych sprzeczności między teorią a praktyką.
1231 — Nakaz papieski zalecał palenie heretyków na stosie. Pod względem technicznym pozwalało to uniknąć rozpryskiwania się krwi. Krew była święta i nie można było jej przelewać… więc np. zabijano ludzi pałkami (zwłaszcza Inków i Azteków).
1234 — Papież Grzegorz IX nakłania do krucjaty przeciw chłopom ze Steding, którzy odmawiają arcybiskupowi Bremy nadmiernej daniny. Pięć tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci ginie z rąk krzyżowców, a zagrody owych chłopów zajmują osadnicy obdarzeni nimi przez Kościół.
1244 — Na synodzie w Narbonne zdecydowano, aby przy skazywaniu heretyków nikogo nie oszczędzano. Ani mężów ze względu na ich żony, ani żon ze względu na męża, ani też rodziców ze względu na dzieci. „Wyrok nie powinien być łagodzony ze względu na chorobę czy podeszły wiek. Każdy wyrok powinien obejmować biczowanie”.
1245 – Sobór Lyoński I, trzynasty sobór powszechny. Ekskomunikowano cesarza Fryderyka II, zarządzono nową krucjatę przeciwko Saracenom.
1252 — W bulli Ad extripanda papież Innocenty IV przyrównał wszystkich chrześcijan-niekatolików do zbójców i zobowiązał władców do tego, by winnych heretyków zabijano w ciągu pięciu dni.
— [*] Tortury zostają prawnie dozwolone przez Kościół. Tortury obejmowały łamanie na kole, wieszanie za ręce z ciężarami u nóg, ściskanie czułych części ciała, sadzanie na rozżarzonych węglach lub żelazie, wyłamywanie stawów, gotowanie żywcem itp. Była to „ludzka” – jak zapewnia kościół – metoda badań.
1263 — Dopuszczono przyjmowanie komunii pod jedną postacią. Bez wina, bo ludzie się upijali…
1264 — Ustanowiono uroczystość Bożego Ciała.
1269 — Zmarł 100-letni kantor kapituły krakowskiej, prałat Trojan. Jego łoże śmierci otaczały dzieci, których był ojcem. Doczekał się nawet wnuków, którzy również przyszli pożegnać dziadka. Polskie duchowieństwo trzymało się hardo na poziomie papieskiego świata, i nic cnotliwsze od reszty wcale nie było. I ono kultywowało chrześcijańskie tradycje w omawianym temacie.
1270 — Święty Bonawentura (wł. Johannes Fidanza, 1221–1274) tak charakteryzuje moralność kleru w swoich czasach: „Większość wikariuszy jest tak zepsuta, iż uczciwa kobieta boi się skompromitować, spowiada się sama. Stwierdzamy, że znaczna większość kleru składa się z notorycznych rozpustników, mających utrzymanki czy to u siebie (w domu), czy też poza domem, i którzy utrzymują jawne stosunki z licznymi kobietami”.
1273 — Krakowski biskup, Paweł z Przemiankowa (zm. 1296), dla którego zabić człowieka było niczym, utrzymywał cały harem, a nade wszystko cenił sobie mniszki. Jedną z nich, klaryskę Biankę Toporczankę, wykradł z klasztoru w Skale i włączył do haremu. Jakiś oburzony głos grzmiał na niego: „Biada tobie Pawle! Lepiej by było, gdybyś się nie narodził!”.
1274 — Sobór Lyoński II, czternasty sobór powszechny. Wprowadził filioque do wyznania wiary, uregulował zasady wyboru papieża. Filioque – „i Syna” – jest częścią katolickiego (i protestanckiego) wyznania wiary; wynika z dogmatu o pochodzeniu Ducha Świętego od dwóch innych osób boskich – Boga Ojca i Syna Bożego, który podkreśla ich równość. Dogmatu tego nie przyjęły kościoły wschodnie.
1275 — Pojawiły się dyskusje na temat płacenia daniny. W odpowiedzi papież ekskomunikował całe miasto – Florencję.
1294–1303 — Papież Benedykt VII wyraził opinię, iż nierząd, prostytucja, cudzołóstwo i kazirodztwo nie są grzechem, bo przecież Bóg stworzył mężczyznę i kobietę w tym właśnie celu. Benedykt, dając przykład, żył z zamężną kobietą i jej córką w konkubinacie. Swoich paziów wykorzystywał seksualnie, tak, że w otoczeniu papieża Benedykta nazywano ich „małżonkami”.
1300 — Wprowadzono nabożeństwo szkaplerzne i różaniec.
XIV wiek — Wybucha epidemia czarnej śmierci, Kościół wyjaśniał, że winę za ten stan rzeczy ponoszą Żydzi, zachęcając przy tym do napaści na nich. A Żydzi to nasi starsi bracia w wierze…
1311–1312 — Sobór w Vienne, piętnasty sobór powszechny. Potępiono templariuszy, fraticelli, beginki i begardów. Papież Klemens V jako pierwszy ukoronował się potrójną koroną władcy.
1313 — Synod w Zamorze ponownie zarządza zniewolenie Żydów i pod groźbą ekskomuniki żąda wykonania postanowienia przez władze świeckie. Antysemickie dekrety kościelne będą pojawiać się aż do XIX w.
1316–1334 — Papież Jan XXII. Alvarez Palayo, jego spowiednik, poświadcza, że w Hiszpanii jest nieco więcej dzieci laików niż dzieci duchowieństwa, oraz że bardzo często się zdarza, że księża uprawiają rozpustę z kobietami oczekującymi na spowiedź.
1320 — Umarł biskup Jan Muskata z Krakowa, dla którego okradanie kościołów było normalnym zajęciem. W ten sposób zdobywał fundusze na cele „reprezentacyjne”, aby móc dogodzić sobie i paniom, które stale były u jego boku. Nie stronił od cudzołóstwa.
1326 — Niezgodność przesadnie bogatej organizacji Kościoła z głoszonymi przez nią ideami Jezusa Chrystusa, doprowadziła do ogłoszenia bulli papieskiej „Cum inter nonnullos”, w której uważano za herezję twierdzenia, jakoby Jezus i Jego apostołowie nie posiadali żadnej własności w postaci dóbr materialnych.
Podobno mieli kupę szmalu, bo im ludzie musieli płacić dziesięcinę w całym ówczesnym Rzymie, a Chrystus nauczał: „Co cesarskie cesarzowi, a kasę Chrystusowi”.
1341–1351 — Sobór Konstantynopolitański V, uznawany przez część prawosławia. Uznał ortodoksyjność nauki Grzegorza Palamasa o hezychazmie i przebóstwieniu człowieka i potępił nauki Barlaama z Kalabrii, inspirowanego zachodnią filozofią.
1349 — W ponad 350 niemieckich miastach i wsiach giną niemalże wszyscy Żydzi, na ogół paleni żywcem. W ciągu jednego roku chrześcijanie wymordowali więcej Żydów niż niegdyś, w ciągu dwustu lat prześladowań, poganie wymordowali chrześcijan. To tylko jeden z wielu epizodów pogromów Żydów, gdyż podobne zdarzenia miały miejsce przez cały okres panowania chrześcijaństwa.
1377 — Początek głębokiego kryzysu w Kościele. Robert z Genewy wynajął bandę najemników, którzy po zdobyciu Bolonii ruszyli na Cesenę. Przez trzy dni i noce, począwszy od 3 lutego 1377 roku, przy zamkniętych bramach miasta, żołnierze dokonali rzezi jego mieszkańców. W 1378 roku Robert z Genewy dzięki poparciu kardynałów francuskich został papieżem i przyjął imię Klemensa VII.
W tym samym roku papieżem Urbanem VI został w Rzymie Bartolomeo Prignano i Kościół miał dwóch zwalczających się papieży, co zapoczątkowało okres Wielkiej Schizmy Zachodniej, trwający do 1417. Klemensa VII, rezydującego w Awinionie, uznano później za antypapieża.
Kościół i papież są święci.
1382 — Biskup Zawisza Dobiesław z Kurozwęk stracił życie z rąk ojca lub narzeczonego pięknej wiejskiej dzieweczki, do której skradał się nocą po sianie. Dokumenty z tego samego roku stwierdzają, że poznański biskup, Jan z Kępy w „pożądliwościach ciała się lubował”, a biskup Mikołaj z Kórnika, pijak i hulaka, tarzał się w rozpuście, i z powodów grzechów przeciwko naturze zaczął mu żywcem gnić język.
1384 — Pierwsza polska kobieta lek
@wielokropek, "Za życie niezgodne z przykazaniami każdy katolik odpowie przed Bogiem. " - nie odpowie. Boga nie ma.
@wielokropek, "Za życie niezgodne z przykazaniami każdy katolik odpowie przed Bogiem. " - nie odpowie. Boga nie ma.
@wielokropek, "Czy uważasz, że świat, w którym przestrzegano by 10 przykazań, byłby taki zły?". Nie mam nic do 10 przykazań. Chyba sam żyję wg. nich, jak każdy dobry człowiek. Denrwuje mnie tylko, ze ci, którzy je wymyślili maja je daleko w dupie, a zwas robią durniow i dojne krowy.
@Pytam, ""Już dawno udowodniono........" - rodzące dziecko nie wierzy jeszcze w nic. To chyba wystarcający dowód. I to potwierdza nauka. Dopiero potem przymusowo sie jej chrzci, a potem ...czytaj dalej ponizszy tekst.
@wielkropek, "Wiary należy bronić po chrześcijańsku." - nio, ogniem i mieczem, jak za starych, dobrych czasów. W kwestii wolnej woli - czytaj ponizszy fragment, który zamieściłem do momentu, aż zrozumiesz choć 20% z tego, co tam napisane. Potem będzie już tylko łatwiej. Zobaczysz jaką wielka przygodą jest odkrywanie prawdziwego świata.
WatyKlan
"Już dawno udowodniono........"
Kto udowodnił?
Chętnie zapoznałbym sie z tym dowodem.
Czy uważasz, że świat, w którym przestrzegano by 10 przykazań, byłby taki zły?
Za życie niezgodne z przykazaniami każdy katolik odpowie przed Bogiem.
A za łamanie prawa świeckiego powinien odpowiadać jak każdy człowiek przed sądem świeckim.
~VatyKlan
@wielkokropek, "Każdy z nas ma wolną wole." Nie każdy, np. ty jej nie masz. Ja mam.
Własnie problem jest w tym,że nie rozumiesz słów którymi operujesz.
~rus
Ludzie,chłopak zamiast uganiać się w wieku 15lat za dziewczynami psuł sobie głowe zwalczaniem religii.Teraz już rozumiem Norman skąd te koty w twej nędznej egzystencji
Właśnie za sprawą Normana sam zastanów się na jakim poziomie jest Twoja wiara. Czasami ktoś pokroju Normana uświadamia nam (zupełnie nie mając tego na celu) wierzącym jak mało się staramy.
Wiary należy bronić po chrześcijańsku.
@wielokropek, tu zawartajest siła twojej wiary, która pozbawiła cię wolnej woli.
"Już dawno udowodniono, że człowiek rodzi się BEZ BOGA, i trzeba mu w łeb wtłoczyć pewne uwarunkowania, sposoby zachowania i myślenia. Ograniczyć jego zdolność percepcji i syntezy do spraw "wyłącznie słusznych". To dzięki tej zasadzie Wierzący nie potrafi ocenić świata inaczej niż przez pryzmat religii. Po prostu brak mu konstrukcji myślowych pozwalających na inną percepcję niż ta po przez wiarę. W tej percepcji świat bez wiary lub Boga nie istnieje. Zaatakowany argumentami broni się do upadłego, a przyparty do muru wykazuje daleko posuniętą agresję. Powód jest bardzo prosty. Argument logiczny ( prawdziwy ) wywołuje u Wierzącego konflikt - sprzeczność wewnętrzną i burzy świat do którego został uwarunkowany - i bez którego jego własna psyche nie może istnieć. Dlatego Wierzący tak broni się przed logicznymi argumentami, i tak broni wiary i kościoła, ponieważ w przypadku braku tych czynników nastąpiłaby destrukcja jego osobowości. Co ciekawsze Wierzący odczuwa strach, nie strach przed Bogiem, ale strach przed DRUGIM CZŁOWIEKIEM MYŚLĄCYM INACZEJ. Strach ten spowodowany jest właśnie możliwością zachwiania konstrukcji osobowości Wierzącego. W efekcie Wierzący czuje się najlepiej ( najbezpieczniej ) w stadzie Wierzących, podejmuje wszelkie działania aby to stado zwiększyć, i wyeliminować osobniki myślące inaczej. Z tego powodu u Wierzących obserwuje się propagację wiary, która często przyjmuje formy skrajne. Fakt ten doskonale potrafi wykorzystać instytucja nadzorująca Wierzących, w naszym polskim przypadku jest to głównie Kościół Katolicki. Z tego powodu kładzie ona ogromny nacisk na tzw. edukację młodzieży w szkołach oraz na katolicką rodzinę. Są to miejsca w których URODZONY BEZ BOGA, obnażony i chłonny umysł dziecka, zostaje uwarunkowywany. Nie ma lepszej więzi emocjonalnej dziecka niż z rodzicami, a w późniejszym wieku z grupą rówieśników. Uwarunkowani rodzice przygotowują grunt. Później idzie do szkoły w której podobni mu również uczęszczają na tzw. religię. Jeśli nie to dziecko czuje się jak odszczepieniec od grupy - a w tym wieku dzieci są bezlitosne dla "odmieńców". Odpowiednio tresowane dziecko dorasta i staje się uwarunkowanym rodzicem. CYKL ZACZYNA SIĘ OD POCZĄTKU"
Włos się jeży, Panie Jerzy.
@wielkokropek, "Każdy z nas ma wolną wole." Nie każdy, np. ty jej nie masz. Ja mam.
@Pytam, w żadnym razie nie chcę cibie orażać. Los i tak ci juz dokuczył. Ja jestem bardzo dobry człowiek. Pomogam ludziom, wspołczuję. Jak większośc ateistów. Poczytaj posty katolików. Włos się jerzy.
Ludzie,chłopak zamiast uganiać się w wieku 15lat za dziewczynami psuł sobie głowe zwalczaniem religii.Teraz już rozumiem Norman skąd te koty w twej nędznej egzystencji
~VatyKlan
@wielkokropek, ty za wszelką cenę chcesz sobie udowodnić, że masz rację wierząc w to, w co ktoś, kiedyś kazał ci wierzyć. Ja otworzyłem oczy w wieku 15 lat, ale widać nie każdemu dana inteligencja, no chyba, że w towim przypadku przyjedzie z wiekiem. Każdy czas jest dobry, aby odzyskać siebie i pokazać watykańskiemu okupantowi środkowy palec.
Widzisz, ja otworzyłem oczy zaraz po urodzeniu i jest mi z tym dobrze.Ja sobie nic nie muszę udowadniać ani sobie ani Tobie.
Są takie momenty w życiu ,że nawet ateiści zaczynają się modlić. Każdy z nas ma wolną wole.
VatyKlan
Nie jesteś mnie wstanie obrazić.
Tak po ludzku jest mi Ciebie żal.
@pytam, "rzeczywiscie nie zrozumiałem ironii " - widzisz, nie rzozumiesz prostych spraw. O czym zatem z toba rozmawiac?
@wielkokropek, ty za wszelką cenę chcesz sobie udowodnić, że masz rację wierząc w to, w co ktoś, kiedyś kazał ci wierzyć. Ja otworzyłem oczy w wieku 15 lat, ale widać nie każdemu dana inteligencja, no chyba, że w towim przypadku przyjedzie z wiekiem. Każdy czas jest dobry, aby odzyskać siebie i pokazać watykańskiemu okupantowi środkowy palec.
Sorki Balbin vel ....
rzeczywiscie nie zrozumiałem ironii
@pytam, "dureń" jest dla ciebie obrazą? To komplement!
~ Pytam Pytałam i okazuje się że jesteś kłamcą Balbin.
Nie byłeś i nic nie dałeś.
Dużo mówisz mało robisz.
Dałeś ostatnio coś komuś?
Pomiogłeś komuś?
Szczekasz przed monitorem jak kundelek podwórkowy.
Widzisz, nawet nie zrozumiałeś/łaś ironii.
~VatyKlan
@pytam, dlatego jesteś (bez obrazy) dureń. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wierzy bezgranicznie w coś, czego istnienia nie stwierdzono. Proboszcz ci wmówił, ze z tego powodou jestes wyjątkowy (czt. lepszy od ateistów), w co też uwierzyłes, no bo skoro uwierzyłes w boga, klecha wie, że uwierzysze w każde słowo, które ci powie. To dlatego bóg jest dla nich taki ważny, mierny trollu. Bez boga zdechli by z głodu. "Bo żaden profesor ateista nie wie do końca wszystkiego na temat powstania wszechświata, powstania życia itp." - profesor katolik z pewnością to wie, bo powiedział mu proboszcz, biedaku.
Są sytuacje na tym świecie,że nawet nauka rozkłada ręce i nie potrafi tego logicznie wytłumaczyć. Więc jeżeli ktoś coś widzi, słyszy czy czuję a nie ma na to naukowego rozwiązania to co ?
Ma telepać profesorem aż wypadnie odpowiedz ?
Kiedy już wydaje się,że wiemy wszystko, przychodzi nowe odkrycie które burzy naszą wiedzę.
VatyKlan
Masz jakąś obsesję, ale to Twoja sprawa.
Jako apostoł ateizmu mogłyś sie podzieli swoją wiedzą, a nie tylko bluzgać i obrażać.
Nigdy nie pisałem, że jestem od kogoś lepszy.
To raczej TY sypiesz nienawiścią i obelgami.
Masz rację
"Ojciec który jest w uryciu, odda Tobie..."
za kłamstwa na temat księdza proboszcza również
Zrób dla ludzi 10% tego co ksiądz Mariusz, a wtedy podyskutujemy.
@pytam, dlatego jesteś (bez obrazy) dureń. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wierzy bezgranicznie w coś, czego istnienia nie stwierdzono. Proboszcz ci wmówił, ze z tego powodou jestes wyjątkowy (czt. lepszy od ateistów), w co też uwierzyłes, no bo skoro uwierzyłes w boga, klecha wie, że uwierzysze w każde słowo, które ci powie. To dlatego bóg jest dla nich taki ważny, mierny trollu. Bez boga zdechli by z głodu. "Bo żaden profesor ateista nie wie do końca wszystkiego na temat powstania wszechświata, powstania życia itp." - profesor katolik z pewnością to wie, bo powiedział mu proboszcz, biedaku.