Na wyprzedażach sprzedała życie

Anna ma 27 lat. Na widok wystaw sklepowych, zachęcających szyldów: minus 20, 30, 50, a nawet 70% ceny drży. Nie może opanować chęci kupowania, wydawania, oglądania. Mimo, że na terapię chodzi już sześć miesięcy.- Na wyprzedażach sprzedałam swoje życie – mówi z żalem.

Zakupoholizm to nałóg. Szybko i skutecznie rujnuje. W ciągu roku życie Anny zmieniło się diametralnie. Straciła rodzinę, pieniądze i pracę. – Czuję się jak pasożyt mieszkając teraz na łasce rodziców – przyznaje. - Ale gorsza jest obsesyjna myśl, że nie mogę iść do sklepu i kupić tej wspaniałej sukienki, albo tych spodni przecenionych z 200 zł na zaledwie 150! Bo mnie po prostu nie stać – zakrywa rękami twarz. Wie, że na dobre musi skończyć z zakupami. Ale mimo półrocznej terapii wciąż walczy ze sobą.

A jeszcze niecałe trzy lata temu była szczęśliwą mężatką. Dobrze zarabiającą, mającą spore grono zaufanych znajomych. Dziś pozostały tylko kupione na wyprzedażach i w second handach ubrania, pusty portfel i tęsknota za straconym.

Wiedziała doskonale, gdzie i kiedy się znaleźć, by kupić po najatrakcyjniejszej cenie. - Jeśli zna się dobrze sklepy w Stalowej Woli, to wiadomo w jakie dni jest dostawa oraz wysprzedaże. Najczęściej nowy towar pojawia się 2 razy w tygodniu. A i zaprzyjaźnione ekspedientki to i owo schowają pod ladą – opowiada. Anna potrafiła całymi godzinami grzebać w fatałaszkach. Początkowo towarzyszył jej maż, albo koleżanki. Ale te znudzone codziennym rytuałem, coraz rzadziej odpowiadały na telefony i sms. Mąż przestał się angażować, kiedy niewinne wypady od centrum zamieniały się w kilkugodzinny maraton po sklepach. Wywoływał tylko awantury, jak przynosiła do domu nowe sterty ubrań. - Był nie do wytrzymania. Wpadał w furię, jak widział, że kupiłam coś nowego. Żeby unikać kłótni, część rzeczy zanosiłam do mamy. A potem, jak wiedziałam, że go nie będzie to przynosiłam do domu. Ale on nie był głupi. Zorientował się – mówi zażenowana. – Ja nie odpuszczałam. Nie mogłam pozwolić, żeby mnie ograniczał. Postanowiłam, że się wyprowadzę. Ubłagałam rodziców, żeby mnie przyjęli. Na miesiąc, dwa. Zanim czegoś nie znajdę – opowiadała.

Ale zamiast szukać lokum, dalej plądrowała sklepy. Potrafiła wstawać o 5.00 rano, by być już o 6.00 być pod drzwiami lumpeksu. Oczywiście w tych dniach, gdy przywożono nowy towar. Wtedy zapominała o wszystkim. Liczył się tylko ten wspaniały, kolorowy podkoszulek i te idealnie, jak na miarę skrojone, spodnie. Kosze wypełnione ciuchami hipnotyzowały.

Początkowo zaopatrywała się tylko w Stalowej Woli. – Ale ciągle było mi mało. Wtedy coraz częściej jeździłam do Rzeszowa, przy okazji zahaczając o kilka lumpeksów w Nisku. Jak kończyłam pracę, to zamiast do sklepu wsiadałam w auto i gnałam do galerii handlowych – mówi z przejęciem. Widać, że jeszcze teraz, po kilkumiesięcznej terapii, sama ta myśl wywołuje w niej ekscytację. Jedynym, co mogło ją odciągnąć od maratonów po sklepach była praca. Z czasem i to przestało działać. – Zaczęłam się spóźniać, wychodzić wcześniej. Byłam roztargniona. Przeglądałam strony internetowe, szukałam promocji. Nie wypełniałam swoich obowiązków – opowiada. W końcu i szef stracił cierpliwość. – Półtoragodzinne spóźnienia, notoryczne zwolnienia. To było dla niego za dużo. No i w końcu zabrał mi premię. A potem nie przedłużył umowy o pracę – tłumaczy. Dopiero wtedy dotarło do niej co się stało i co się dzieje. – Mama widziała, co się ze mną dzieje. Delikatnie podpowiedziała, że przyczyną utraty i męża i pracy była obsesja na punkcie zakupów – opowiadała. – Teraz jest za późno by cofnąć czas. Chodzę na terapię szukam pracy. Póki co bezskutecznie. Coraz rzadziej z przejęciem zerkam na wystawy sklepowe. Na wyprzedażach sprzedałam swoje życie – mówi ze smutkiem w głosie. Ale zapewnia, że ma nadzieję, że jeszcze wszystko się ułoży. – I że będzie tak jak dawniej, a właściwie lepiej.

W Polsce z roku na rok przybywa osób, które borykają się właśnie z tego typu problemami. Aby nie popaść w obsesję kupowania warto przestrzegać kilku zasad. - Nie noś przy sobie kart kredytowych i płatniczych ani dużej gotówki. - Wybierając się na zakupy zawsze wszystko planuj, rób listę potrzebnych rzeczy. Bierz tyle pieniędzy ile faktycznie jest ci niezbędne. - Omijaj sklepy i galerie handlowe, bądź chodź tam gdy są już zamknięte, oglądając jedynie wystawy na zewnątrz. - Żeby ominąć pokusy najlepiej zlikwiduj karty kredytowe, a w przypadku karty płatniczej zastosuj limit, dzięki czemu nie wydasz wszystkiego od razu.