Noc z tradycją...

Dzisiejsza noc, z 21 na 22 czerwca zwana też Nocą Kupały, lub sobótką, to najkrótsza noc w roku. Noc, którą niegdyś Słowianie obchodzili z wielkim hukiem, a to co się stało w trakcie jej trwania miało zapowiadać szczęśliwą, bądź nieszczęśliwą przyszłość.

Z nocą Kupały wiązały się liczne zwyczaje i obrzędy. Panienki plotły wianki i wrzucały je do falującej wody, licząc, że któryś kawaler go wyłowi. Szczęśliwiec z wiankiem w ręku szukał właścicielki wianka i na tej podstawie łączono się w pary. Później wybrańcy oddalali się na spacer, poszukując w lasach kwiatu paproci, którego znalezienie miało dać zakochanym wieczne szczęście. Panny, których wianki popłynęły, bez wyłowienia miały wyjść za mąż, ale dużo później, zaś tych, których wianki gdzieś się zagubiły miały zostać starymi pannami.

Wierzono również, że kąpiel przed sobótką przynosiła pecha. Do akwenów można było wejść dopiero po Nocy Kupały. Bardzo dużą wagę przywiązywano również do wróżb tej nocy, które wskazywały jak będzie wyglądała przyszłość. Wierzono, że osoby obecne przy wróżbach będą żyły w szczęściu i bogactwie. Wróżono m.in. z rumianku, szczypiorku, czarnego bzu.

Jednak obrzędy w noc sobótkową rozpoczynano od rozpalenia ognia z drzewa jesionu i brzozy, a po rozpaleniu paleniska tańczono i skakano przez ognisko. Powszechnie uznawano, że ten rytuał pomoże odgonić wszelkie choroby i przynieść szczęście. Składano też na paleniskach w ofierze zwierzynę, gdyż wierzono, że przyniesie to płodność ludzi i zwierząt w gospodarstwach oraz urodzaj na polach.

Noc Kupały traktowano jako święto ognia, wody, miłości i płodności. Z tej okazji w różnych miastach organizowane są imprezy, nawiązujące do dawnych obrzędów. Z sobótką utożsamiana jest Wigilia św. Jana przypadająca na noc z 23 na 24 czerwca.